To μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «Ψαράδες και Ψαρέματα» για το παραδοσιακό ψάρεμα και την ζωή των ψαράδων της κοινότητας του Μολύβου της Μυτιλήνης, μας μεταφέρει στη Μήθυμνα του 1961, μέσα από εικόνες μιας άλλης εποχής. Στιγμιότυπα από την καθημερινή ζωή των κατοίκων στο ψαροχώρι του Μολύβου και τις καθημερινές δραστηριότητες των ψαράδων, αλλά και τη ζωή στην κοινότητα την Κυριακή.
Η αφήγηση ανήκει στον Σταύρο Τορνέ, και το μοντάζ στον Ροβήρο Μανθούλη, σε σενάριο του Λέοντα Λοΐσιο, με κείμενα του Γιάννη Μπακογιαννόπουλο και του Δημήτρη Κεχαΐδη. Παράλληλα με την ζωή των ψαράδων, η ταινία παρακολουθεί την καθημερινότητα του χωριού μέσα από μια ανθρωπολογική αλλά ταυτόχρονα ποιητική ματιά.
Από την άλλη, η «Κοινωνική Σαπίλα» αποτελεί το πρώτο ελληνικό φιλμ κοινωνικής κριτικής, πρόδρομο του νεορεαλισμού στην Ελλάδα. Είναι η πρώτη ταινία μυθοπλασίας που ασχολήθηκε με τη δεινή κατάσταση των άνεργων και φτωχών εργατικών πληθυσμών των αστικών κέντρων, και ταυτόχρονα απεικόνισε τους αγώνες για την οργάνωση της βιομηχανικής εργασίας σε συνδικάτα.
Οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς ήταν ερασιτέχνες ή χρησιμοποιούσαν πλαστά ονόματα. Δεδομένου πως ο συνδικαλισμός και οποιαδήποτε δραστηριότητα που μπορούσε να θεωρηθεί ως αριστερή, διώκονταν ως «ιδιώνυμο αδίκημα» με Βενιζελικό νόμο του 1929, το γύρισμα της ταινίας ήταν ένα αρκετά ριψοκίνδυνο εγχείρημα. Η ταινία επίσης προσέβαλε τα ήθη της εποχής απεικονίζοντας με όλες τις λεπτομέρειες την εξάρτηση από τα ναρκωτικά.
Έτσι, η πρώτη διανομή της στις αίθουσες συνοδεύτηκε από αστυνομικές επεμβάσεις και ματαιώσεις προβολών. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Στέλιος Τατασόπουλος, ήταν μόλις 25 χρονών όταν γύρισε την ταινία που ήταν και η πρώτη του. Έγραψε το σενάριο και έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του φτωχού φοιτητή που γίνεται καπνεργάτης και συνδικαλιστής μετά το παραλίγο μοιραίο κατρακύλημά του στα καταγώγια του αθηναϊκού υποκόσμου από όπου τον σώζουν κάποιοι καπνεργάτες. Η ταινία θα παιχτεί με πρωτότυπη μουσική επένδυση από τον Κωνσταντίνο Βήτα.
Η αποκατάσταση και ψηφιοποίηση της εικόνας του ντοκιμαντέρ «Ψαράδες και Ψαρέματα», έγινε σε 2Κ από το πρώτης γενιάς αρνητικό της ταινίας και άλλα διαθέσιμα υλικά, ενώ η αποκατάσταση και ψηφιοποίηση του ήχου έγινε από το πρώτης γενιάς αρνητικό του ήχου.
