Μαύρη Φάλαινα

Η Ίνγκριντ (Ίνγκριντ Γκαρσία – Τζόνσον) είναι πληρωμένη δολοφόνος, κορυφαία στο επάγγελμά της. Φέρνει σε πέρας κάθε αποστολή που της ανατίθεται, δίχως ποτέ να αφήνει ίχνη. Όμως τις ικανότητές της δεν τις αντλεί από κάποιου είδους εκπαίδευση, από μια παράλληλη διάσταση, στην οποία κατοικούν τερατώδη πλάσματα και όπου, μέρα με τη μέρα, η ίδια χάνει την ανθρώπινη υπόστασή της. Η νέα αποστολή της Ίνγκριντ είναι για λογαριασμό του Μέλβιλ (Ραμόν Μπαρεά), ενός λαθρέμπορου που έχει περιέλθει σε δεινή θέση. Ο Αμπάσολο (Όσκαρ Παστόρ), ένας επιχειρηματικός αντίπαλος, απειλεί να καρπωθεί τον έλεγχο του τοπικού λιμανιού. Η Ίνγκριντ πρέπει να ξεγλιστρήσει από τους μπράβους του και να τον σκοτώσει.

Τρικυμία εν κρανίω για τον Πάμπλο Χερνάντο, σκηνοθέτη αυτής της ανερμάτιστης, υπερφύαλης, ρηχής τελικά ισπανικής ταινίας που γεννά διαρκώς προσδοκίες δίχως ποτέ να τις εκπληρώνει. Μόνο να εικάσουμε μπορούμε ότι αυτό που επεδίωκε να φτιάξει ήταν μια αλληγορία για το πώς ένας πληρωμένος δολοφόνος που ασκεί το «επάγγελμα» χρόνια σιγά – σιγά χάνει την ανθρωπιά του, απογυμνώνεται συναισθηματικά και μετατρέπεται σε τέρας. Μόνο που ακριβώς τα ίδια μας έχει πει ο Ζαν – Πιέρ Μελβίλ από το 1967 με το αριστουργηματικό «Le Samourai» του, όπου ένα βλέμμα του Αλέν Ντελόν αρκούσε για να αποδώσει όλα όσα ο Ισπανός σκηνοθέτης πασχίζει να χωρέσει μέσα σε ολόκληρη την ταινία του.

Αγχωμένος να αποτίσει φόρο τιμής σε όλα τα είδη που αγαπά, ο Χερνάντο αναμειγνύει μια πλοκή που θυμίζει φιλμ – νουάρ με εικονογραφία επιστημονικής φαντασίας, μπολιάζοντας το μείγμα με στοιχεία κοσμικού και σωματικού τρόμου αλά Λάβκραφτ και Κρόνενμπεργκ, αντίστοιχα. Κι αν όλα ακούγονται πολύ ενδιαφέροντα στη θεωρία, η υλοποίησή τους απέχει έτη φωτός από το να χαρακτηριστεί εξίσου ενδιαφέρουσα, αφού απουσιάζει μια πρωτότυπη ιστορία που θα τα δέσει όλα μαζί και θα τα απογειώσει σε ένα συναρπαστικό σύνολο. Η πλοκή κινείται ράθυμα, είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά προκειμένου να εξυπηρετηθεί η διάρκεια μιας μεγάλου μήκους ταινίας και ο ρυθμός είναι αδικαιολόγητα αργός, χωρίς οι εκτενείς παύσεις να γεμίζουν με συναισθηματική δράση.

Ο λόγος για αυτό το πρόβλημα είναι η αδυναμία του Χερνάντο να ξεφύγει από τις επιταγές της φεστιβαλικής αγοράς. Από τη μια θέλει να κάνει ένα φιλμ που θα λειτουργεί ως φόρος τιμής σε όλα τα cult είδη που αγαπά, από την άλλη προσπαθεί αυτό το φιλμ να καταστεί προσιτό για το κοινό και τις επιτροπές των φεστιβάλ. Μόνο που ο Ισπανός σκηνοθέτης δεν είναι αρκετά μάστορας ώστε να παντρέψει αυτά τα δύο τόσο ετερόκλητα στιλ και το φιλμ του μοιάζει αναποφάσιστο και, εν τέλει, αδύναμο να ικανοποιήσει τόσο τους λάτρεις ενός μερακλίδικου μεταμεσονύκτιου θεάματος, όσο και τους απαιτητικούς, αυστηρούς θεατές μιας φεστιβαλικής προβολής.

Τι να κάνουν, λοιπόν, η πανέμορφη διεύθυνση φωτογραφίας και το εμπνευσμένο ρεπεράζ, όταν η ταινία σου δε διαθέτει πραγματικό αισθητικό έρμα. Ο Πάμπλο Χερνάντο έχει εικονοκλαστικό χάρισμα, δεν ξέρει όμως πώς να το αξιοποιήσει και τι σινεμά θέλει να κάνει. Ένα πολύ χρήσιμο πρώτο βήμα θα ήταν να βρει συνεργάτη να του γράφει τα σενάρια κι ο ίδιος να «περιοριστεί» στο σκηνοθετικό σκέλος, το οποίο κατέχει λίγο παραπάνω. Καλό θα ήταν, επίσης, να υπηρετεί με εντιμότητα ένα συγκεκριμένο ύφος, αντί να φτιάχνει ταινίες στη λογική του «όλοι οι καλοί χωράνε». Αυτός ο τρόπος σκέψης δίνει ταινίες σαν το «Una Ballena», δηλαδή ταινίες που, πιθανότατα, δε θέλει να δει κανένας.