Τυχερό Αστέρι

Οι «Brokers» του αγγλικού τίτλου είναι μικροαπατεώνες που αναλαμβάνουν την παράνομη πώληση εγκαταλελειμμένων βρεφών, απαλλάσσοντας τους ενδιαφερόμενους από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες και το κοινωνικό στίγμα της υιοθεσίας. Η ταινία ξεκινά όταν μια νεαρή κοπέλα με καλυμμένο πρόσωπο, αφήνει ένα μωρό στο κατώφλι ενός γωνιακού καταστήματος. Δύο αστυνομικίνες την παρακολουθούν από μακριά. Η επικεφαλής βγαίνει από το αυτοκίνητο, παίρνει το μωρό απ' το έδαφος και το βάζει στο Baby Box (κουτί/δοχείο που προστατεύει τα βρέφη μέχρι να τα μαζέψει κάποιος). Το άλλο πρωί οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού σβήνουν το video από την κάμερα ασφαλείας, παίρνουν το παιδί και αρχίζουν να ψάχνουν πιθανούς αγοραστές. Παράλληλα οι αρχές ξεκινούν να ερευνούν το φόνο ενός άνδρα.

Ο Κόρε Έντα δέχεται το κάλεσμα ενός μιντιακού κολοσσού από τη Ν. Κορέα και κάνει ένα πολύ τυπικό για τα δεδομένα του φιλμ, βασισμένο σε μια τρέχουσα, πανεθνική και κοινωνική κρίση. Η κυβέρνηση της χώρας έχει περιορίσει σημαντικά τη βοήθεια προς νέους γονείς (το επίδομα ανέρχεται στο αντίστοιχο κάποιων δεκάδων ευρώ), ενώ πρόσφατα απαγορεύτηκαν οι διεθνείς υιοθεσίες. Ως αποτέλεσμα εκατοντάδες μωρά κάθε χρόνο βρίσκονται παρατημένα, γεγονός που έχει οδηγήσει από δημόσιους φορείς μέχρι απλούς πολίτες να προσθέσουν «baby boxes» στα κτίρια και τα σπίτια τους.

Πάνω σε αυτή την ιδέα ο Ιάπωνας σκηνοθέτης χτίζει ένα γλυκόπικρο δράμα πολύ κοντά στη λογική των outsiders του «Κλέφτες Καταστημάτων». Στην ταινία που του χάρισε πριν τέσσερα χρόνια το Χρυσό Φοίνικα, η θεμελιώδης ανάγκη του να ανήκεις κάπου εκφράζεται με μια παρέα κλεφτών καταστημάτων που μαθαίνουν να νοιάζονται ο ένας για τον άλλο. Εδώ αυτό το κάπου γίνεται μια πολύ πιο κυριολεκτική οικογένεια με ένα νεογέννητο να σβήνει τις δυσλειτουργίες μεταξύ των μελών της.

Δεν είναι έκπληξη το ότι στο τέλος κερδίζει η αγάπη, έχει ενδιαφέρον όμως να μετρήσει κανείς το κόστος

Παρότι το «Τυχερό Αστέρι» είναι τυπικός Κόρε Έντα ελαφρώς παραφρασμένος για να χωρέσει πολύ mainstream ανησυχίες, κάτι υπάρχει εξ αρχής που δεν κουμπώνει. Ίσως να φταίει το ότι πρέπει να ξεχάσεις για λίγο την ηθική σου πυξίδα, αφού η ταινία σε καλεί να επιβιβαστείς παρέα με λαθρέμπορους βρεφών σε ένα σεναριακά πολύπλοκο road trip, με προορισμό την ελπίδα. Από τη στιγμή όμως που στα μισά του φιλμ,  η ατυπική οικογένεια καβαλάει μια υπερταχεία που οδηγεί απ' ευθείας στο συναίσθημα, κάμπτεται κάθε ορθολογική ένσταση. Όλοι οι χαρακτήρες (που δεν είναι και λίγοι) επαναπροσδιορίζονται αποκαλύπτοντας τα απώτερα κίνητρά τους κι έτσι το δεύτερο μισό της ταινίας καλλιεργεί μια πολύ ενδιαφέρουσα συνθήκη. Όλοι επιθυμούν την αγορά του μωρού, εκτός από αυτούς που προσπαθούν να το πουλήσουν.

Στην οικονομία του φιλμ πάντως το κόστος μεταφράζεται σε μια ενδιαφέρουσα τρίτη πράξη που διακόπτεται απότομα από ένα νερόβραστο φινάλε. Το μοντάζ πριν τους τίτλους θα βρει όλα τα συναισθήματα βολικά τακτοποιημένα και καρτποσταλικά ερριμμένα στην οθόνη, σε ένα εύπεπτο πακέτο ικανό να κλονίσει την εμπιστοσύνη μας στο δημιουργικό έλεγχο που είχε ο σκηνοθέτης στο υλικό του. Ο Κόρε Έντα δήλωσε «αγχωμένος» που έπρεπε να δουλέψει πάλι με τη Μπε Ντούνα («Air Doll») και πρωτοκλασάτους σταρς όπως ο Σονγκ Κανγκ-χο («Παράσιτα»), ο Γκανγκ Ντονγκ-ουόν («Train to Busan 2: Peninsula») και το K-POP είδωλο IU. Φαίνεται πως παράλληλα με την πίεση, δεν σκέφτηκε ή δεν θέλησε να προκαλέσει τις ευαισθησίες που καθορίζουν τις ισορροπίες στο πολύ ευρύ κοινό μιας τεράστιας αγοράς όπως αυτή της Ν. Κορέας.

Ακόμη κι έτσι πάντως ο Κόρε Έντα παραμένει αξιοπρεπής, παραδίδοντας ένα καλοφτιαγμένο μέσα στην έκδηλη εμπορικότητά του οικογενειακό και αβίαστα συναισθηματικό δράμα. Ο ξεχωριστός τρόπος που έχει για να αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές του θεατή μέσα από απλές αισθητικές επιλογές, ξεδιπλώνεται σε όλη του την έκταση. Δεν είναι η καλύτερη στιγμή του, δεν διεκδικεί δάφνες (πόσω μάλλον φοινικόκλαδα), είναι πάντως δύσκολο να βρεις πάνω της ουσιαστικό κατασκευαστικό ψεγάδι. Αν ελέγχεται κάτι, είναι η ηθική στη βάση της ιστορίας και οι προθέσεις.