Η Φλεγόμενη Θάλασσα

The Burning Sea

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2021
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Νορβηγία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιον Άντρεας Άντερσεν
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Χάραλντ Ρόζενλο Έιγκ, Λαρς Γκούντμεσταντ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Κριστίνε Κούτζατ Θορπ, Χένρικ Μπιέλαντ, Ρολφ Κρίστιαν Λάρσεν, Μπγιορν Φλόμπεργκ
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Παλ Ούλβικ Ρόκσετ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Γιοχάνες Ρίγκεν, Γιόχαν Σόντερκβιστ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 104'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Neo Films
    Η Φλεγόμενη Θάλασσα

Στα χωρικά ύδατα της Νορβηγίας στην Βόρεια Θάλασσα, μια σειρά εξεδρών άντλησης πετρελαίου καταρρέει απειλώντας με οικολογική καταστροφή. Η νορβηγική αναγέννηση της ταινίας καταστροφής των τελευταίων ετών στραβοπατά, διατηρώντας ωστόσο μια κινηματογραφική συγκίνηση.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Όλα ξεκίνησαν με το αίφνης γοητευτικό «Κύμα» του Ρόαρ Ούτχαουγκ (ο οποίος ετοιμάζει για φέτος το ελπιδοφόρο «Troll»), το 2015. Συνεχίστηκαν, ένδοξα, με τον «Σεισμό», επίσης όπως και στο παρόν του Γιον Άντρεας Άντερσεν, και το πράγμα άρχισε να ραγίζει με την «Σήραγγα» του Πολ Ούιε - που έσπασε το ντουέτο των σεναριογράφων. Οι δύο πρώτες ταινίες είχαν κάτι το αναζωογονητικό στον συνδυασμό ενός μέτρου κληρονομημένου από την χολιγουντιανή δεκαετία του '70 και καλοσχεδιασμένων, εντυπωσιακότατων, οπτικών εφέ που δεν έβγαιναν από την πατέντα των χολιγουντιανών στούντιο και ήταν και εικαστικά προσαρμοσμένα σε ένα επιβλητικό, μη κινηματογραφικά οικείο ακόμη, ευρωπαϊκό τοπίο. Είχαν και ένα στοιχειώδες ανθρώπινο ενδιαφέρον στο δράμα τους, με το «στοιχειώδες» να είναι η λέξη-κλειδί μιας και, όπως οι λάτρεις της κινηματογραφικής καταστροφής γνωρίζουν, η ηδονοβλεψία εδώ προέχει του δράματος.

Η νορβηγική αναγέννηση του disaster flick, όπως για συντομία το λέμε στην ενδοχώρα, ξεστράτισε σε πολλά όμως εδώ. Ενώ το θέμα είναι λίαν συναρπαστικό και κινηματογραφικά απρόβλητο (παρότι οικολογικά εύλογο), η διάτρηση δηλαδή του γήινου υπεδάφους λόγω των ανθρώπινων γεωτρήσεων που το κάνει εδαφικό...έμενταλ ολοένα μικρότερης ευστάθειας, διαπράττεται ένα κακούργημα τόσο δραματουργικό όσο και λογικό. Αντί η ταινία να διαλέξει την κατάρρευση του θαλάσσιου πυθμένα, που επιφέρει διαδοχικούς κατακρημνισμούς εξεδρών άντλησης και διαρροή κοιτασμάτων πετρελαίου, επιλέγει μυστηριωδώς το «ανθρώπινο δράμα» από το οικολογικό, μια ιστορία διάσωσης ενός και μετά τριών ανθρώπων. Ενεοί και κεχηνότες οι χριστιανοί (και μη) λάτρεις της καταστροφής, με την πρόσθετη σαδιστική απόλαυση πάντα του ότι ο Άνθρωπος είναι γενεαλογικώς βλαξ, βλέπουμε εκ νέου επιβεβαίωση του παραπάνω, από σεναριογράφους και παραγωγούς που θεωρούν ότι πληρώσαμε για να δούμε μια πατρική αγκαλιά και όχι την Βόρεια Θάλασσα να καταρρέει ανοίγοντας σαν αυτή του Σεσίλ Ντε Μιλ στις «10 Εντολές». (Πάντως η σκηνή εκεί στα 50 λεπτά του έργου αποζημιώνει το αντίτιμο του εισιτηρίου.)

Στην τρίτη πράξη, πάντως, κατορθώνεται μια ζεύξη των δύο και μια συμπαθής αγωνία, που πάει στα υπέρ της σκηνοθεσίας, κυρίως επειδή καταφέρνει να μετατρέψει την σεναριακή προβλεψιμότητα σε κινηματογραφική συγκίνηση. Κρίμα όμως συνολικά. Παρότι φέτος οι λάτρεις πήραμε απολαυστική καταστροφή + συνωμοσία σε 1, χάρη στην επιστροφή του Ρόλαντ Έμεριχ στο «Moonfall», ελπίδες είχαν εναποτεθεί στην νορβηγική δύναμη. Η τόλμη ενός είδους που δεν φαίνεται να ασθμαίνει μετά την υπέρκορη παρουσία του την περίοδο της χιλιετηρίδας, βασίζεται σε μια συνταγή που χρειάζεται περισσότερη φυσική εκδικητική μανία, περισσότερη ανθρώπινη καταστροφή και λιγότερο δίδαγμα σε έτσι κι αλλιώς κωφεύοντα ώτα. Κάτι τέτοιο, ίσως είναι και ουσιαστικότερα διδακτικό άλλωστε.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Η Φλεγόμενη Θάλασσα
  • Η Φλεγόμενη Θάλασσα