Απέραντη Αγάπη

L' Immensità

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2022
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Ιταλία, Γαλλία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Εμανουέλε Κριαλέζε
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Εμανουέλε Κριαλέζε, Φραντσέσκα Μανιέρι, Βιτόριο Μορόνι
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Πενέλοπε Κρουζ, Λουάνα Τζουλιάνι, Βιντσέντζο Αμάτο, Πατρίτσιο Φραντιόνι, Μαρία Κιάρα Γκορέτι
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Γκέργκελι Ποχάρνοκ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Rauelsson
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 97'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Tanweer
    Απέραντη Αγάπη

Με χάρμα οφθαλμών πρωταγωνίστριά του την Πενέλοπε Κρουζ, ένας από τους λίγους πραγματικά ενδιαφέροντες σκηνοθέτες του σύγχρονου ιταλικού σινεμά υπογράφει ένα αυτοβιογραφικό, εγκάρδιο και φαντασμαγορικό δράμα για το πώς ο ίδιος διεκδίκησε τη διαφορετικότητά του σε μια εποχή ανέτοιμη ακόμη να δεχτεί κάτι τέτοιο.

Από τον Λουκά Κατσίκα

Στη Ρώμη της δεκαετίας του '70, μια ισπανικής καταγωγής μητέρα διοχετεύει στα τρία της παιδιά όση αγάπη λείπει από τον δυστυχισμένο γάμο της. Το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά, η Αντριάνα, είναι ένα κορίτσι που θα ήθελε πολύ να είναι αγόρι και το οποίο, κάθε φορά που νιώθει ξένο από τον γύρω κόσμο, καταφεύγει στη φαντασία του, στα τραγούδια του Αντριάνο Τσελεντάνο και της Ραφαέλα Καρά, στα κρυφά αισθήματά του για ένα άλλο κορίτσι και στη γεμάτη κατανόηση αγκαλιά της ανοιχτόμυαλης και αντισυμβατικής μάνας του, ξένης κι αυτής στα μάτια του συντηρητικού περίγυρου.

Στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας, όπου και συμμετείχε διεκδικώντας το Χρυσό Λιοντάρι, η «Απέραντη Αγάπη» έδωσε αφορμή στον Εμανουέλε Κριαλέζε όχι μόνο να επιστρέψει στο σινεμά έπειτα από δεκαετή απουσία αλλά και να μοιραστεί δημοσίως το γεγονός ότι η Αντριάνα, η έφηβη ηρωίδα της ταινίας του που επιθυμεί να την φωνάζουν Αντρέα, είναι στη ουσία η ιστορία του πώς ο ίδιος μεγάλωσε στη δεκαετία του '70 ως κορίτσι, σε μια εποχή όπου η έννοια της δυσφορίας φύλου παρέμενε ακόμη άγνωστη αλλά και κάθε προσπάθεια εξερεύνησης της σεξουαλικής ταυτότητας ήταν καταδικασμένη να αντιμετωπίζεται εχθρικά.

Ένα αυτοβιογραφικό, εγκάρδιο και φαντασμαγορικό δράμα με θεσπέσια πρωταγωνίστρια την Πενέλοπε Κρουζ

Η γνώση μιας τέτοιας πληροφορίας καθιστά ακόμη πιο πολύτιμη την προσωπική αυτή δημιουργία για τον ευαίσθητης ματιάς σκηνοθέτη που είχε ξεκινήσει την καριέρα του, πριν είκοσι χρόνια, με το συμπαθέστατο «Respiro» και ο οποίος, παρά τις πολύ αραιές κινηματογραφικές του εμφανίσεις, επανέρχεται κάθε φορά με την πιθανότητα μιας σπουδαίας ταινίας, φτάνοντας μέχρι στιγμής κοντά στην πραγματοποίηση μιας τέτοιας υπόσχεσης μόνο χάρη στο φιλόδοξο μεταναστευτικό δράμα «Nuovomondo» (2006).

Με την «Απέραντη Αγάπη» όφειλε θεωρητικά να παραδώσει το σημαντικότερο φιλμ του, αν μη τι άλλο επειδή το αντικείμενο με το οποίο καταπιάνεται βρίσκεται τόσο κοντά στο βίωμα και την καρδιά του. Παρά τις ξεκάθαρες αρετές της, όμως, τη θεσπέσια φωτογενή Πενέλοπε Κρουζ, την ελκυστική ανασύσταση των ημερών του '70 και μια χούφτα ευφορικών σκηνών ονείρου (με αποκορύφωμα την εντυπωσιακή μουσικοχορευτική ανασύσταση του cult κομματιού «Prisencolinensinainciusol»), η ταινία εξασθενεί σεναριακά στο τελευταίο της μέρος και στηρίζει αχρείαστα μεγάλο κομμάτι της σε μια καλογυαλισμένη αισθητική που όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό αποτελεί σύμπτωμα της ιταλικής κινηματογραφίας.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Απέραντη Αγάπη
  • Απέραντη Αγάπη