Οι Παρείσακτοι

To μεγαλύτερο κόλπο που σκάρωσε ο κινηματογραφικός (καπιταλιστικός)  Διάβολος είναι να μας πείσει ότι το σινεμά συλλογικών διεκδικήσεων αφορά μόνο τους επαγγελματίες συνδικαλιστές και μια μερίδα θεατών συγκεκριμένων πεποιθήσεων. Ακόμα και στο σκέλος της χαρακτηρολογίας, που (θα έπρεπε να) μας αφορά μόνο στον βαθμό που αφορά μια δημιουργία κατά περίπτωση, μάς έχει πείσει ότι ο ατομικός ήρωας υπερέχει του συλλογικού και ότι σε δημιουργίες που επιλέγεται ο δεύτερος, «δεν αναπτύχθηκαν οι χαρακτήρες», ότι «θέλαμε να περάσουμε περισσότερο χρόνο μαζί τους» κι άλλα τέτοια ωραία  -και συνήθως διάφορα των προθέσεων της ταινίας.

Από μια πλευρά, είναι μια μορφή κινηματογραφικής αντίστασης η επιλογή  δημιουργίας τέτοιου σινεμά σήμερα, είναι κι ένα είδος καλλιτεχνικής αυτοκτονίας, καθώς συνιστά μια βουτιά στην εμπορική ανασφάλεια και εκτίθεται σε χαρακτηρισμούς περί «παρωχημένου θεάματος». Ο Λατζ Λι, πάντως, τέτοιου τύπου σινεμά θέλει να γυρίζει και εδώ, στο άτυπο companion piece των «Άθλιων», θέλει να φτιάξει καμβά για να χωρέσουν εμφανείς και αφανείς εκπρόσωποι μιας μικροκοινωνίας σε αναβρασμό.

Ωστόσο, η συλλογική ταινία του είναι ολοκληρωμένη κατά 2/3, δεν έχει λύση. Και για να εφευρεθεί λύση, το συλλογικό δράμα προσωποποιείται εκατέρωθεν, «μικραίνει» και, στον τελικό απολογισμό, φυραίνει και η ταινία. Και, φυσικά, ο Λι προσφεύγει στο πασπαρτού των μελοδραματισμών. Ναι, και ο καλός μας ο Κεν Λόουτς έχει στραφεί για τα καλά στο μελόδραμα σε αυτή την ύστερη φάση της φιλμογραφίας του, όμως χρησιμοποιεί το είδος του μελοδράματος για να επικοινωνήσει το περιεχόμενο του, εν αντιθέσει με τον Λι, που, πρακτικά, έχει ξεμείνει από τέτοιο και προσφεύγει στο μελόδραμα για να καλύψει την απουσία του. Όταν η κριτική κάνει λόγο για «εύκολους» μελοδραματισμούς, συνήθως εννοεί αυτό. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, μάλλον έχει δίκιο.