Locked
Locked

Άσκηση ύφους σε περιορισμένο χώρο που ξεκινά υποσχόμενα, μα σταδιακά εκτροχιάζεται, λόγω ιδεολογικής σύγχυσης και έλλειψης γούστου.
Μέσα σε λίγους μήνες έχουμε δει τον Μπιλ Σκάρσγκαρντ να ξυλοφορτώνει κόσμο ως σιωπηλός δολοφόνος στο πραγματικά ανυπόφορο «Boy Kills World», να ξυλοφορτώνει κόσμο στο οριακά πιο υποφερτό κοράκι «Κοράκι» και να υπομένει ώρες στην καρέκλα του μακιγιάζ ως κόμης Όρλοκ στον «Νοσφεράτου». Με δεδομένο ότι το μεγαλύτερο μέρος του Locked εξελίσσεται στο εσωτερικό ενός αυτοκινήτου, θα πίστευες ότι το ανερχόμενο μέλος της οικογένειας Σκάρσγκαρντ θα υπέφερε λιγότερο, αλλά κι εδώ δίνει μια ιδιαίτερα έντονη και σωματική ερμηνεία, λόγω των δοκιμασιών που υποβάλλει τον χαρακτήρα ο (επί ώρα αφανής) ανταγωνιστής του.
Στην ταινία ο Σκάρσγκαρντ υποδύεται νεαρό που επιχειρεί να κλέψει το αυτοκίνητο λάθος ανθρώπου. Μόλις εισέρχεται στο εσωτερικό του, οι πόρτες κλειδώνουν, το smart σύστημα αναλαμβάνει δράση και η φωνή του ιδιοκτήτη Άντονι Χόπκινς τού ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται να περάσει καλά. Πρόκειται για αγγλόφωνο remake του αργεντίνικου «4x4» (2019), το οποίο έχει γίνει ήδη ΚΑΙ βραζιλιάνικο remake το 2022 – συνηθίζεται πια η πώληση μιας σεναριακής «πατέντας» σε διαφορετικές αγορές για διασκευές, το είδαμε και στα μέρη μας με τους «Τέλειους Ξένους».
Πρόκειται λοιπόν για μια άσκηση ύφους σε περιορισμένο χώρο, η οποία υπονομεύεται από τις προχειρογραμμένες διαλογικές αντεγκλήσεις των δυο ανταγωνιστών – απαιτείται μεγαλύτερη προσοχή και μέριμνα εκεί, όταν μεγάλο μέρος της δράσης είναι διαλογικό – από την ιδεολογική σύγχυση της ταινίας, που ενώ προσεγγίζει ως κακό των φασίζοντα εκδικητή του Χόπκινς, στήνει μια δραματουργία που καταλήγει σε μάθημα ζωής για τον κεντρικό χαρακτήρα – άρα το αποτέλεσμα αγιάζει και τα μέσα και τον σκοπό; - και τέλος από την έλλειψη γούστου του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Γιαροβέσκι που οδηγεί σε εκτροχιασμό του θεάματος μετά την φυσική εμφάνιση του Χόπκινς, με το δυστύχημα να έρχεται κυριολεκτικά και μεταφορικά με μια slow motion σκηνή που θα ζήλευαν τα μέλη της ομάδας ΖΑΖ. Αδικεί τους πρωταγωνιστές του ο Γιαροβέσκι, χαραμίζει τον κόπο και τον χρόνο που διέθεσαν.