Έρωτας στη Βαρκελώνη

Ισπανική κομεντί δια χειρός Σεσκ Γκάι «συνήθη υπόπτου» του είδους, ο οποίος αυτήν την φορά καταπιάνεται με την ανάγκη για επιθυμία και πάθος μετά τα πενήντα, σε μια ταινία που λειτουργεί κυρίως χάρη στη οικεία σκιαγράφηση του χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας.

Η Εύα (Νάβας) είναι παντρεμένη, έχει δυο παιδιά και μια δουλειά που αγαπά, φαινομενικά, δηλαδή, ζει μια ήρεμη και δίχως ιδιαίτερες σκοτούρες ζωή. Όταν για τις ανάγκες της εργασίας της βρεθεί στη Βαρκελώνη, θα γνωρίσει με τον πλέον απρόσμενο τρόπο τον Άλεξ (ντε λα Σέρνα), έναν γοητευτικό σεναριογράφο. Η χημεία τους είναι εμφανής από την αρχή, όμως η Εύα δεν θέλει επ’ ουδενί να θέσει σε κίνδυνο τη συζυγική της αταραξία, με αποτέλεσμα το πλατωνικό ειδύλλιο να λήξει άδοξα. Η επιστροφή της στο σπίτι θα σηματοδοτήσει μια μεγάλη παραδοχή από μέρους της: δεν είναι πια ερωτευμένη με τον άνδρα της. Και τώρα;

Αν κάτι καθιστά τούτη την ταινία πιστό δείγμα καλού κινηματογραφικού ρομάντζου, είναι οι χαρακτήρες της και παρά το γεγονός πως πρόκειται για ένα σενάριο γραμμένο από δυο άνδρες – Γκάι και Έντουαρντ Σόλα – δεν υποκύπτει ποτέ σε στερεότυπα φύλου, αντιθέτως χρησιμοποιεί τα όποια κλισέ και τους σχεσιακούς μανιερισμούς ως κωμικό αντίβαρο, απέναντι σε έναν καθόλα καλογραμμένο γυναικείο χαρακτήρα της διπλανής πόρτας.

Υπάρχει εδώ προοδευτικά μια πλήρης ταύτιση με την Εύα στον τρόπο με τον οποίο αποφασίζει να διεκδικήσει τη ζωή της και να αρχίσει ξανά από το μηδέν την αναζήτηση ενός συντρόφου – ενός έρωτα – καθώς η επιτυχία έγκειται στην τόλμη της να το κάνει, παρά τις φωνές που θα υποστηρίξουν πως μετά από τόσα χρόνια γάμου, το πάθος πεθαίνει και ο έρωτας κάνει φτερά.

Ο Γκάι αποτυπώνει όλες τις λεπτές αποχρώσεις της ανασφάλειας, της συνήθειας και του αποφασιστικού «απεγκλωβισμού» από μια σχέση που έχει βαλτώσει προ πολλού, στήνοντας γύρω από την αναζήτηση της Εύα μια σειρά από νέες εμπειρίες, ραντεβού και άνδρες που δεν διαθέτουν απαραίτητα «αυτό το κάτι που θέλει». Πρόκειται για μια ειλικρινή αποτύπωση πάνω στο σύγχρονο σχεσιακό παιχνίδι που διαθέτει μεν αληθοφάνεια, στερείται δε μιας αναγκαίας κορύφωσης πλοκής.

Η Νόρα Νάβας είναι εξαιρετική στον πρωταγωνιστικό ρόλο, όμως χρειαζόταν ένα σεναριακό πουσάρισμα προκειμένου η ταινία να μη κρατάει τον ίδιο ρυθμό καθ’ όλη τη διάρκειά της, λείπουν δηλαδή οι εκπλήξεις εκείνες που θα έκαναν την υπόθεση να μη μοιάζει (και να μην είναι κιόλας) φλατ από την αρχή μέχρι και το τέλος της.

Ακόμα και έτσι όμως ο Γκάι βρίσκει πάτημα προκειμένου να σκηνοθετήσει ένα feelgood, εν δυνάμει love story που παραμένει απλό και προπαντός γνώριμο μέσα στην ολότητά του, κάτι που καθιστά το «Έρωτας στη Βαρκελώνη» μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για όσους αγαπούν το είδος της κομεντί και έχουν ασχοληθεί επί προσωπικού με θέματα καρδιάς, για όλους δηλαδή.