Η Γυναίκα Βασιλιάς

To ζήτημα της εκπροσώπησης ομάδων που παραδοσιακά έχουν αγνοηθεί ή υποεκπροσωπηθεί από το στουντιακό σινεμά είναι στην ημερήσια διάταξη της κινηματογραφικής και παρακινηματογραφικής ατζέντας πάντω από μια δεκαετία. Το συζητήσαμε, λογομαχήσαμε, οι εκπρόσωποι και τα μέλη της εκάστοτε υποεκπροσωπούμενης ομάδας διεκδίκησαν σθεναρά το μερίδιό τους στο στουντιακό σινεμά και η οσκαρική Ακαδημία έλαβε θετικά μέτρα για να ενισχύσει το diversity στις παραγωγές που μπορούν να είναι υποψήφιες. Αντίστοιχα, η εμπειρία σχεδόν κάθε ομάδας βρήκε τον χώρο και τους πόρους ώστε να καταστεί αντικείμενο αφήγησης στη μεγάλη οθόνη. Δημιουργοί, ηθοποιοί και τεχνικοί κάθε χρώματος, ταυτότητας, σεξουαλικότητας κτλ. βρήκαν βήμα ώστε να αφηγηθούν πια οι ίδιοι τις ιστορίες τους. Διαφωνούντες υπάρχουν ακόμα και μάλιστα πολλοί, τις περισσότερες φορές έχουν οφθαλμοφανές άδικο, κάποιες ίσως να τους πιστώνεις έναν λόγο μερικής άρσης του καταλογισμού, στο σκέλος που μιλά ο purist φαν μέσα τους.

Στην πολυσυζητημένη περίπτωση της μαύρης Άριελ στο επερχόμενο live-action ριμέικ της «Μικρής Γοργόνας» από τη Ντίσνεϊ πχ. σε εκείνους που ωρύονται έξαλλοι, μπορείς να δείξεις αυτό το video. Ε, μετά από αυτό, ακόμα κι αν επιμείνουν στην αντίρρησή τους, σε περίπτωση που δεν μαλακώσει λίγο ο τρόπος τους, σηκώνεις τα χέρια ψηλά και δεν υπάρχει λόγος να ασχολείσαι μαζί τους. Το ερώτημα είναι αν το γεγονός ότι η Άριελ της live-action εκδοχής της «Μικρής Γοργόνας» είναι μαύρη, κάνει και την ταινία καλύτερη. Θα σωθεί δηλαδή επειδή έχει diverse καστ η ταινία αν μοιάζει με τα υπόλοιπα αντίστοιχα ντισνεϊκά εγχειρήματα και είναι ένα σκηνή προς σκηνή ριμέικ του animated ομολόγου της, αλλά με φωτορεαλιστική ανάπλαση των χαρακτήρων και του περιβάλλοντος που στερεί τη μισή μαγεία;

Αυτό που θέλουμε να πουμε είναι ότι έχουμε όντως σημειώσει τεράστια και αδιαμφισβήτητη πρόοδο στο ζήτημα της εκπροσώπησης μέσα στην τελευταία δεκαετία, σε βαθμό που δεν μπορει πια αυτή από μόνη της να είναι η μοναδική απαίτησή μας από ένα κινηματογραφικό θέαμα και ο κύριος λόγος για να το επαινέσουμε. Κι ο λόγος που το αναφέρουμε είναι επειδή 9 στα 10 κείμενα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού που αποθεώνουν τη «Γυναίκα Βασιλιά» στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους στο σκέλος της εκπροσώπησης, τόσο σε επίπεδο ανθρώπινου δυναμικού, όσο και στην επιλογή της ιστορίας. Και το παραξενο είναι ότι οι περισσότεροι αναγνωρίζουν αδυναμίες στο κινηματογραφικό της σκέλος αλλά τις παρακάμπτουν,  προτάσσοντας τη συμβολή της στο ζήτημα της εκπροσώπησης. Καλά κι ευπρόσδεκτα όλα αυτά, αλλά καλό θα ήταν η εκπροσώπηση να...εκπροσωπείται και από καλύτερες ταινίες.   

Ως επική περιπέτεια, η ταινία θυμίζει τα κάπως βαριεστημένα αντίστοιχα εγχειρήματα της ύστερης φιλμογραφίας του Ρίντλεϊ Σκοτ, αλλά σε μια πολύ πιο καλογυαλισμένη και αναίμακτη εκδοχή – κάποιος Αμερικανός κριτικός έκανε λόγο στην κριτική του  ακόμα και για gore, αν είναι ποτέ δυνατόν. Οι υποσιτισμένοι φαν του είδους θα βρουν κάποιες αρετές στην εντός του κάδρου χορογραφία της δράσης και στη δυναμική ερμηνεία της Βαϊόλα Ντέιβις, εκείνοι που καταναλώνουν σειρές με το τσουβάλι θα βρουν μια αφήγηση κι ένα σενάριο προσαρμοσμένα στον τρόπο που έχουν μάθει πια να παρακολουθούν μυθοπλασία και κάπου εδώ μάλλον εξαντλούνται οι αρετές της. Και, δυστυχώς για όσους τα αγαπάμε, δεν είναι σε καμία περίπτωση η ταινία που θα φέρει τα αναλογικά έπη πίσω στη μεγάλη οθόνη.