Δεν είναι εύκολο ως λάτρης της αίθουσας και της «παραδοσιακής» σχέσης με τον Κινηματογράφο, να συμπαθήσεις τον Τεντ Σαράντος. Είναι και κλασική περίπτωση Αμερικανικού Ονείρου - που οι αποτυχημένοι αρέσκονται να λένε ότι δεν υπάρχει κι όσοι το ζουν το διαφημίζουν - τα χαρτιά δεν είναι με το μέρος του, για τον υπογράφοντα. Γενικά, άλλωστε, η υπερβολική δύναμη σε έναν άνθρωπο δεν είναι κάτι να περνά απαρατήρητο, πολύς κόσμος εξαρτάται από το γούστο και, κυρίως, την οικονομική του υγεία.
Ωστόσο, προς υπεράσπισή του με ενδοκινηματογραφικούς όρους, ο Τεντ Σαράντος είναι στην πραγματικότητα ο μοντέρνος μεγιστάνας της βιομηχανίας της Ψυχαγωγίας, όπως ήταν άλλοτε ένας Μέγιερ, ένας Χάρι Κον - όχι όμως ένας Γουόλτ Ντίσνεϊ ή ένας Χάουαρντ Χιουζ, δεν είναι είναι άνθρωπος με την κάψα της δουλειάς, είναι ένας διορατικός κι επίμονος επιχειρηματίας.
Το Variety μίλησε μαζί του σε ένα κεντρικό άρθρο που μοιάζει να μην αναλογίζεται με ποιον μιλάει - αν και δεν είναι εύκολο με ανθρώπους της θέσης του να βρεις κοινή διάλεκτο. Βγαίνει πολύ συμπαθής, πολύ απλός, πολύ λάτρης της αίθουσας (έχει αγοράσει και το θρυλικό Egyptian Theatre στο Λος Άντζελες για να δείχνει τις ταινίες του στην κοινότητα της βιομηχανίας) και εντυπωσιακά μονολεκτικός εκεί που νομίζεις ότι «έχει ψωμί» η ερώτηση.
Δεν κόπτεται ιδιαίτερα που δεν έχει πάρει Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, αλλά με εντυπωσιακή διπλωματία ελαφραίνει την βιομηχανία/Ακαδημία από τις «ευθύνες», λέγοντας ότι «πρέπει να κάνουμε μια ταινία που θα αγαπήσει πολύ ο κόσμος» για να το καταφέρουμε. (Πιθανολογείται βαθιά αντιπάθεια στους κόλπους της Ακαδημίας για το Netflix - λένε.) Λέει με μεγάλη άνεση ότι θα ξανασυνεργαζόταν με την Κάρλα Σοφία Γκασκόν, πιστεύει (εύγε του) ότι πρέπει να είμαστε ανεκτικοί με τα λάθη των ανθρώπων. Μιλά με την ίδια ουδέτερη άνεση είτε για τους Ομπάμα, είτε για τον νυν ένοικο του Λευκού Οίκου. Θυμάται τις όχι και τόσο παλιές εποχές που το Netflix δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα ταχυδρομείο επιτυχημένων ταινιών. Τον πήρε χρόνια να αποκτήσει δικό του γραφείο, είναι ο ορισμός του αυτοδημιούργητου - όπως ακριβώς οι χολιγουντιανοί πιονέροι μεγιστάνες. Κι έχει μια φοβερή απλότητα να λέει ότι δεν πολυκαταλαβαίνει την original content στρατηγική της Amazon, της Apple, του Disney+. Με 300 εκατομμύρια συνδρομητές και 18 δις «περιεχομένου» για φέτος τον παίρνει να το κάνει.
Το 2025 η πλατφόρμα αναμένεται να έχει μια τρελή χρονιά («Squid Game», «Stranger Things» -«δεν θα μείνει μάτι στεγνό», λέει- και «Wednesday»), χωρίς να λείπει και κάποιο «σινεμά» (ο ντελ Τόρο, το «Knives Out»). Ο ίδιος είναι σαφώς της λογικής «ξόδεψε και θα σου επιστραφεί», φρονεί ότι πρέπει να δημιουργείς περιεχόμενο που θα εμβαθύνει στις ανάγκες κάθε πτυχής ενδιαφέροντος του κοινού. «Επενδύουμε στην προσωποποίηση, θέλεις ντοκιμαντέρ, είμαστε το σπίτι του, θέλεις δράμα, είμαστε το σπίτι του», διατείνεται. Και βέβαια έχει την πλήρη στήριξη ημών (ίσως όχι όλων, θα καταλάβετε) στο θέμα της Κωμωδίας - γνωστή η ιστορία με τον Ντέιβ Σαπέλ. Μπορεί να μιλά για «ελευθερία της έκφρασης» και να εννοεί λιμάνι όσων αντίκεινται στην woke υπερβολή, παίζει δηλαδή την εμπορικότητα ως ηθική/αισθητική αρχή, αλλά γεγονός παραμένει ότι δεν λογοκρίνει τους κωμικούς. Και σε αυτό κονιορτοποιεί το «προοδευτικό» (ελαφρώς φτωχοποιημένο) Χόλιγουντ.
Α, και είναι και μετρ του ελιγμού: «Θα πείσετε ποτέ τον Κρίστοφερ Νόλαν να κάνει ταινία για το Netflix;», ρωτά ο δημοσιογράφος. «Μιλάμε με τον Κρις συνεχώς. Είμαστε καλοί φίλοι και σέβομαι απολύτως τις προτιμήσεις του. Και ανυπομονώ πάντα για ό,τι κάνει».
Και γιατί τον συμπαθήσαμε και του «χαριζόμαστε» -για ένα άρθρο; Γιατί μπορεί να έχει ακόμα μόνο καμμιά 300αριά DVD αλλά «η μία ταινία που έχω πάντα κοντά μου και κάθε τόσο βάζω να δω ένα 20λεπτο, είναι το 'Short Cuts' του Ρόμπερτ Όλτμαν». Γεια σου ρε Τεντ Σαράντος, φιλαράκι.
Ολόκληρο το cover story εδώ.
