Η προτελευταία ταινία του Φρανσουά Τριφό αποθεώνει μία ακόμη αδύνατη σχέση μεταξύ αρσενικού-θηλυκού και καταδεικνύει το ερωτικό πάθος ως το κακό εκείνο του οποίου έπονται μύρια. Ο Γάλλος σκηνοθέτης, τρία χρόνια πριν τον πρόωρο θάνατό του, επανέρχεται στο αγαπημένο του μοτίβο, αυτό  του ερωτευμένου άνδρα, που παλεύει με τον εαυτό του και την αδυναμία του, για να υποκύψει στο τέλος με τον έναν τρόπο ή τον άλλο. Αυτή τη φορά όμως, το αγαπημένο παιδί του Νέου Κύματος αποτίει ταυτόχρονα κι έναν ευδιάκριτο φόρο τιμής στον δημιουργό που τον σημάδεψε όσο λίγοι και που ο ίδιος συνέβαλε να καθιερωθεί ως μετρ στο παγκόσμιο κινηματογραφικό γίγνεσθαι - τον Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Ως μαθητής του αγαπημένου του δασκάλου, ο σκηνοθέτης των «400 Χτυπημάτων», που σε αντίθεση με τους συνοδοιπόρους του γεύτηκε την καθολική αναγνώριση κι έφτασε μέχρι το Χόλιγουντ για να ξαναγυρίσει πίσω, στήνει μια ιστορία φαινομενικά απλή στην οποία κυριαρχούν τα κρυμμένα μυστικά, οι παρεξηγήσεις και το αυξανόμενο σασπένς. Ο Μπερνάρ -ένας νεαρός κι ανάλαφρος Ντεπαρντιέ- διάγει βίον οικογενειακό και ανθόσπαρτο στην εξοχική Γκρενόμπλ, μέχρι που στο διπλανό σπίτι μετακομίζει ένα νεόνυμφο ζευγάρι. Ο Μπερνάρ μοιάζει να τους αποφεύγει ανεξήγητα, μέχρι που καταλαβαίνουμε το λόγο: αυτός και η Ματίλντ (Φανί Αρντάν), η νεαρή κυρία της διπλανής πόρτας, ήταν κάποτε μαζί. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ απλά αν οι δύο συνένοχοι αποκάλυπταν εξαρχής το μυστικό τους στους συζύγους τους. Η αρχικά αθώα σιωπή ωστόσο σημαίνει συνενοχή, υποδηλώνει πως το τέλος δεν έχει δοθεί οριστικά και τελικά μεταφράζεται σε πάθος που δεν αργεί να ξεσπάσει.

Προοδευτικά, οι παράνομοι εραστές φλερτάρουν επικίνδυνα με την αποκάλυψη και την καταστροφή και ο Τριφό παίζει με τις προσδοκίες του θεατή όπως η γάτα με το ποντίκι. Το φιλμ ωστόσο, δεν είναι γι’αυτή την αγωνιώδη κλιμάκωση που θεωρείται καθαρόαιμα χιτσκοκικό αλλά για την ουσιαστική του θεματολογία, που δεν είναι άλλη από το πάθος, τις ενοχές και τις -κατά Χίτσκοκ αναπόφευκτες- συνέπειες. «Οι παράνομοι δεσμοί πρέπει να έχουν αρχή, μέση και τέλος», λέει κάποια στιγμή η Ματίλντ, υπακούοντας το αφηγηματικό δόγμα του μετέπειτα συζύγου της, αλλά τα συναισθήματα αποδεικνύονται πολύ πιο δύσκολο να δαμαστούν κάτω από την επίπλαστη ηρεμία της επιφάνειας.

Φαίδρα Βόκαλη