Tα Όσκαρ, τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά βραβεία του πλανήτη τιμούν κάθε χρόνο τις καλύτερες ταινίες, τις καλύτερες ερμηνείες και του σκηνοθέτες τους. Σωστά; Αν ανήκετε σε αυτούς που πιστεύουν την παραπάνω κρίση, σκεφτείτε ξανά. Τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, η ποιότητα απλά δεν είναι αρκετή! Στην πραγματικότητα, πολλοί περισσότεροι παράγοντες, σχετικοί με το μομέντουμ, τις φήμες, ακόμη και την κοινωνικο-πολιτική κατάσταση επηρεάζουν τους ψηφοφόρους. Και είναι δουλειά των ατζέντηδων και των παραγωγών να φτιάχνουν μια ιστορία για κάθε υποψηφιότητα, ώστε να κερδίζουν περισσότερες ψήφους.
Για παράδειγμα, ο “Λόγος του Βασιλιά” πέρσι ήταν “εκείνη η μικρή ταινιούλα, από αυτές που δεν φτιάχνουν πια”. Η βράβευση της Σάντρα Μπούλοκ πρόπερσι ήταν “η μοναδική ίσως ευκαιρία να βραβεύσουμε μία ηθοποιό που λατρεύει το κοινό αλλά δεν παίζει σε οσκαρικές ταινίες”. Ποιες είναι λοιπόν οι ιστορίες πίσω από τις φετινές υποψηφιότητες; Πάμε να τις εξερευνήσουμε μαζί, για την κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας.
The Artist
Τα λόγια είναι περιττά την ώρα που μία ασπρόμαυρη βωβή ταινία προσκυνά τον τόπο λατρείας των ψηφοφόρων: το παλιό, καλό Χόλιγουντ. Εδώ χωρίς την αναπόφευκτη δυσωδία και με αξεσουάρ ένα σκυλάκι που σπάει όλα τα θερμόμετρα του cuteness. Η χρυσή ευκαιρία των ψηφοφόρων να νιώσουν κουλτουρέ και αντισυμβατικοί (χωρίς να χάνουν το cool).
The Descendants
Extremely Loud & Incredibly Close
Η έκπληξη της εννιάδας. Τομ Χανκς έχει, Σάντρα Μπούλοκ έχει, 9/11 έχει, μέχρι και τον Μαξ φον Σίντοφ στο βωβό του έχει (που φέτος είναι και της μόδας). Μπορεί να κυκλοφόρησε αργά, να αγνοήθηκε από όλα τα βραβεία και να πήρε μέτριες κριτικές αλλά έφτασε μέχρι την υποψηφιότητα - και αυτό πρέπει κάτι να σημαίνει.
The Help
Για εκείνους που θέλουν να νιώσουν πως δεν είναι ρατσιστές επειδή βραβεύουν μια ταινία που τάχα μου μιλάει για τις φυλετικές διακρίσεις χωρίς να κάνει τους λευκούς ψηφοφόρους να νιώσουν και πολύ άσχημα. Και αφού η Βαϊόλα Ντέιβις μάλλον θα χάσει το Όσκαρ από τη Μέριλ Στριπ, ας δώσουμε κάτι καλό σε αυτό το feelgood, box office χιτάκι.
Hugo
Midnight in Paris
Εκείνος ο γλυκούλης κύριος με τα μεγάλα γυαλιά που κάνει τα ίδια αστεία εδώ και σαράντα χρόνια φέτος έκανε τη μεγαλύτερη εισπρακτική του επιτυχία. Αν είσαι διανοούμενος και αγαπάς το Παρίσι η επιλογή μοιάζει μονόδρομος.
Moneyball
The Tree of Life
Ο Τέρενς Μάλικ γυρίζει ταινία μετά από 6 χρόνια και παίρνει τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών. Αν δε σου αρέσει δεν είσαι αρκετά ψαγμένος. Αν δεν είσαι αρκετά ψαγμένος, μπορείς πάντα να θαυμάσεις τους δεινόσαυρους.
War Horse
Εσείς τι λέτε; Ποια ταινία πιστεύετε ότι έχει φέτος την καλύτερη “ιστορία”; Και ποια πιστεύετε ότι θα φύγει τελικά με το Όσκαρ;
Φαίδρα Βόκαλη
