Η νέα ταινία των αδερφών Νταρντέν, «Το Παιδί με το Ποδήλατο» («Le Gamin Au Vélo»), θέτει ισχυρή υποψηφιότητα για τον τρίτο τους Χρυσό Φοίνικα, προσθέτοντας στη φιλμογραφία των Βέλγων σκηνοθετών ένα ακόμη συγκινητικό δράμα με δυνατές ερμηνείες. Σε αυτό, ο Σιρίλ εγκαταλείπεται από τον πατέρα του σε κάποιο ίδρυμα χωρίς εξηγήσεις. Καθώς δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και αρνείται να αποδεχτεί την πατρική απόρριψη, γνωρίζει τυχαία τη Σαμάνθα (Σεσίλ ντε Φρανς), μια σαραντάχρονη κομώτρια, με την οποία σταδιακά δένεται συναισθηματικά.

Μέσα από το γνωστό κινηματογραφικό τους στυλ, οι - δις βραβευμένοι με την ανώτατη διάκριση των Καννών για τη «Ροζέτα» και το «Παιδί» - Νταρντέν φτιάχνουν μια εξαιρετική ιστορία ενηλικίωσης στην οποία ο νατουραλισμός βαδίζει χέρι-χέρι με τη συναισθηματική εξιλέωση. Ο 11χρονος Τομάς Ντορέ στο ρόλο του Σιρίλ κάνει την καρδιά και το στομάχι μας να σφίγγονται σε μία αξιομνημόνευτη ερμηνεία, όπου ο θυμός, η απογοήτευση και η ελπίδα εναλλάσσονται εκφραστικά στο πρόσωπό του σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Ακόμη κι αν σε κάποια κομβικά σημεία το γράψιμο των διαλόγων χτυπάει ως ελαφρώς τεχνητό, είναι αναμφισβήτητη η ανθρωπιά και η ειλικρίνεια στην σκιαγράφηση ενός ταλαιπωρημένου και τρομαγμένου παιδιού, του οποίου οι πράξεις απορρέουν εντελώς φυσικά από όσα του έχουν συμβεί. Σε αντίθεση με τον «Κέβιν» της Λιν Ράμσεϊ, όπου ο ομώνυμος χαρακτήρας παρουσιάζεται ελαφρώς σαν την ενσάρκωση του Κακού από την ημέρα της γέννησής του, ο Σιρίλ είναι τόσο αληθινός που αν τον χτυπήσεις θα ματώσει.

Όπως και στις προηγούμενες ταινίες τους, οι Νταρντέν καταφέρνουν να συνδυάσουν αβίαστα την αγριότητα της καθημερινότητας και την βαθιά ανθρωπιστική τους ματιά. Αλλά αυτό δεν είναι που τους κάνει τόσο ρομαντικά ξεχωριστούς και σπουδαίους;

Φαίδρα Βόκαλη