Ο αναμενόμενος προβιβασμός του Μισέλ Φράνκο στη μεγάλη κατηγορία του Φεστιβάλ Καννών, το επίσημο διαγωνιστικό, σηματοδοτεί ταυτόχρονα και την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του. Έξι χρόνια έπειτα από την παρθενική παρουσία του στην Κρουαζέτ και το Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών με το «Daniel & Ana» (2009), αλλά και τρία μετά το βραβείο στο Ένα Κάποιο Βλέμμα για το «Μετά τη Λουτσία» (2012), ο Μεξικανός επιστρέφει με το «Chronic» και πρωταγωνιστή τον Τιμ Ροθ. Τον άνθρωπο δηλαδή που ως τότε πρόεδρος της κριτικής επιτροπής στο Un Certain Regard τον είχε βραβεύσει, χαρακτηρίζοντας αριστούργημα την προηγούμενη δουλειά του.
Διαβάστε ακόμη:
Βίντεο: Ο Μάικλ Φασμπέντερ είναι ο «Μάκβεθ» (και έχει Λαίδη τη Μαριόν Κοτιγιάρ)
Κάννες: Ταξιδεύοντας με τον «Μικρό Πρίγκιπα»
Το «Chronic» ακολουθεί τον Ντέιβιντ (Ροθ), έναν κοινωνικά αποτραβηγμένο μεσήλικα, ο οποίος προσφέρει κατ’ οίκον νοσηλεία σε ετοιμοθάνατους ασθενείς. Ο ισχυρός δεσμός που αναπτύσσει με τους αρρώστους έχει καθορίσει την ιδιοσυγκρασία του, καθιστώντας τον δυσλειτουργικό σε κάθε σχέση εκτός του επαγγελματικού πλαισίου, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με την πρώην σύζυγο και τη νεαρή κόρη του.
Το ηλιόλουστο σκηνικό της δυτικής ακτής των ΗΠΑ δεν φωτίζει παρά ελάχιστα τον ατόφια ζοφερό, χανεκικό πυρήνα του νέου φιλμ του Φράνκο. Απόλυτη οικονομία στην κίνηση της κάμερας, τον αριθμό των πλάνων και την εναλλαγή γωνιών λήψης ανά σκηνή, συνοψίζουν ένα λιτό και καλομονταρισμένο αφηγηματικό όχημα, που σε πρώτο πλάνο θέτει το πορτρέτο ενός μοναχικού άνδρα με στοιχεία παρασιτικής συμπεριφοράς, ενώ σε δεύτερο, ψηλαφίζει τα αχνά όρια μεταξύ κοινωνικής νέκρωσης και φυσικού θανάτου.
Ανάλογα δυσοίωνο με το «Μετά τη Λουτσία» αλλά πιο προσκολλημένο στη φόρμα, το «Chronic» παίρνει αέρα και εξ ημισείας με το θαυμάσιο ντεμπούτο του Λάζλο Νέμες («Son of Paul»), το «έπαθλο» των πιο feel-bad ταινιών του 68ου Φεστιβάλ Καννών.
Διαβάστε ακόμη:
«Carol»: Ηχηρά «μπράβο» για το κομψοτέχνημα του Tοντ Χέινς
Αν μη τι άλλο πάντως, το νέο πόνημα του 36άχρονου Μεξικανού διακρίνεται για τη υφολογική του συνέπεια και την πολύ καλή δουλειά στο κάστινγκ, κεφαλαιοποιώντας πρωτίστως την αλληλοεκτίμηση μεταξύ Φράνκο και Ροθ σε μία βουβά πνιγηρή πρωταγωνιστική ερμηνεία, γύρω από την οποία οι δεύτεροι ρόλοι συνδράμουν αποφασιστικά.
Από κει και ύστερα, το αν το ξερό, σοκαριστικό φινάλε αποτελεί μια βολική καταφυγή στον ακραίο πεσιμισμό προκειμένου να ξεφύγει η προσοχή μας από την έλλειψη εμβάθυνσης μέσα στις θεματικές γραμμές που ο ίδιος ο Φράνκο ορίζει, παραμένει μια πιθανότητα. Και κατά την άποψή μου, μάλιστα, αρκετά σοβαρή.
