Από τις 23.30 γινόταν ήδη το αδιαχώρητο έξω από το «Palais de Festival» και η Κρουαζέτ είχε πλημμυρίσει με κόσμο για την επίσημη, μεταμεσονύχτια πρεμιέρα του «Love», ενός από τους πλέον τολμηρούς τίτλους που έχουν προβληθεί τα τελευταία χρόνια στο φεστιβάλ Καννών.

Διαβάστε ακόμη:
Πρώτο κλιπ του «Love» του Γκασπάρ Νοέ
«An Open Secret»: Είδαμε πρώτοι «την ταινία που το Χόλιγουντ δεν θέλει να παρακολουθήσετε!»

Οι θεατές στριμώχτηκαν σε τεράστιες ουρές για να γεμίσουν ασφυκτικά την αίθουσα «Grand Lumiere». Μέσα σε αποθέωση, ο Αργεντίνος σκηνοθέτης του «Μη Αναστρέψιμος» και του «Μόνος Εναντίων Ολων», Γκασπάρ Νοέ, συνοδευόμενος από τους πρωταγωνιστές του, Καρλ Γκλάσμαν, Αόμι Μιούοκ και Κλάρα Κριστίν, μπήκε σαν ροκ σταρ στην αίθουσα, πριν τον παρουσιάσει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, Τιερί Φρεμό.

Κι εμείς, φορέσαμε τα 3D γυαλιά για να περιπλανηθούμε σε ένα 2,5άωρο φεστιβάλ σεξ με πρωταγωνιστή τον Μέρφι (Καρλ Γκλάσμαν) έναν νεαρό Αμερικανό, ο οποίος ανατρέχει μονολογώντας στο ερωτικό πάθος όπου είχε βυθιστεί με την πρώην του, την Ηλέκτρα (Αόμι Μιούοκ), με φόντο το σύγχρονο Παρίσι.

Στο «Love», όλα ξεκινούν με ορεκτικό μία σκηνή αμοιβαίου αυνανισμού μεταξύ του Μέρφι και της Ηλέκτρας. Έπειτα, ένα πρωτοχρονιάτικο πρωινό, ο Μέρφι ξυπνά δίπλα στη γυναίκα του Ομι (Κλάρα Κριστίν) και το δίχρονο παιδί τους. Στον τηλεφωνητή ακούγεται η μητέρα της Ηλέκτρας, η οποία αναζητά την εδώ και μέρες εξαφανισμένη κόρη της. Το μήνυμα αυτό πυροδοτεί τις - ολοζώντανες για τον ίδιο και παραστατικότατες για εμάς - μνήμες του Μέρφι από την προηγούμενη, περιπετειώδη σχέση του. Με το «περιπετειώδη» για ταινία του Νοέ να συνεπάγεται τουλάχιστον σεξ, αφού εδώ λείπει το αίμα.

Ο Νοέ, για άλλη μια φορά, επιδίδεται στις γνωστές του μανιέρες: χώνει τους πρωταγωνιστές του σε night club, τους λούζει με φωτορυθμικά και μουσική, τους βάζει να ζουν και να αναπνέουν μέσα σε συνεχείς χωροχρονικές αναδρομές, ενώ αντιμετωπίζει την όλη ιστορία ως ένα υποκειμενικό ταξίδι του κεντρικού ήρωα.

Το κοινό του «Love» έδειξε εξ’αρχής όλη την καλή διάθεση να παραμερίσει την προσχηματική ιστορία και τους απροκάλυπτα κοινότοπους και ρηχούς μονολόγους του Μέρφι, προκειμένου να δει τον Νοέ να εξισώνει την αγάπη (που ο τίτλος εμφατικά υπογραμμίζει) με την ερωτική φρενίτιδα, η οποία εκτείνεται από τις τρυφερές περιπτύχεις των αρχών της σχέσης, σε ερωτικά τρίγωνα και ομαδικά όργια.

Η αποθέωση του Νοέ στην αίθουσα μετά την προβολή

Ως προς το επίμαχο, σεξουαλικό στοιχείο, η αλήθεια είναι πως το «Love» γονατίζει ακόμα και τη «Ζωή της Αντέλ», κοντράρει το «Nymphomaniac», ενώ δείχνει τον δρόμο (τον σωστό, τον πρόστυχο) στους υπεύθυνους των σεμνότυφων «50 Αποχρώσεων του Γκρι» για το πώς γυρίζεις μια ταινία σωστό οφθαλμόλουτρο. Κι αυτό είναι κάτι που το κοινό εκτίμησε δεόντως, φτάνοντας στο σημείο να διασκεδάζει ακόμα και με τις φαιδρές, επαναλαμβανόμενες αναφορές των πρωταγωνιστών του στον ίδιο τον αυτάρεσκο σκηνοθέτη τους. Αναμενόμενη λοιπόν η αποθέωση των συντελεστών του «Love» όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, που δοξάστηκαν με ένα παρατεταμένο standing ovation.

Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Νοέ αντάμειψε το κοινό με ό,τι ακριβώς του είχε υποσχεθεί: ένα «φιλμ που θα κάνει τους άνδρες να καυλώσουν και τις γυναίκες να... μουσκέψουν».

Ή αλλιώς, σεξ μέχρι τελικής πτώσεως, με πρόσχημα την προσπάθεια του ενοχλητικά αφελούς πρωταγωνιστή να χωνέψει πώς διάολο έχασε τον έρωτα της ζωής του. Ε, λογικά, κάπου ανάμεσα στο τρίτο κέρατο και τη δεύτερη παρτούζα, σωστά;