Από τους ρετρό τίτλους αρχής, που μοιάζουν επηρεασμένοι από την αισθητική των αφισών του Σαούλ Μπας αλλά και κλείνουν το μάτι σε συγκεκριμένα κλασικά θρίλερ, με κυριότερη αναφορά τις «Διαβολογυναίκες» του Κλουζό, ο Πολ Φέιγκ («Φιλενάδες», «Ghostbusters») φαίνεται πως δε θέλει να ξεφύγει πολύ από τις κωμωδίες που συνθέτουν την ως τώρα φιλμογραφία του. Αν και η γεμάτη σασπένς ιστορία του παραπέμπει στο κλασικό κινηματογραφικό θρίλερ, το παιχνίδι που κάνει με το είδος και οι χιουμοριστικοί βοηθητικοί χαρακτήρες δείχνουν πρόθεση για έναν ενδοκινηματογραφικό διάλογο με τον θεατή, παρά τόσο για την ίδια την υπόθεση.

Σε αυτήν όλα ξεκινούν όταν μια, γεμάτη ενέργεια, συντηρητική νεαρή χήρα βρίσκει μια απρόσμενη κολλητή φίλη στο πρώτο μιας γοητευτικής, μυστικοπαθούς και μπλαζέ γυναίκας που είναι επικεντρωμένη στην απαιτητική δουλειά της (δημόσιες σχέσεις για γνωστό σχεδιαστή μόδας) παρά στον γιο της. Το πρώτο ποτό φέρνει τις 2 γυναίκες κοντά, γεμάτες όρεξη να αποκαλύψουν μυστικά, σε μια σχέση που ο περίγυρος χαρακτηρίζει ως βολική (η μία γυναίκα βρίσκει babysitter και η άλλη άτομο για να μιλήσει ανοιχτά) και γίνεται το talk of the town, μετά από μια μυστηριώδη εξαφάνιση. Η Άνα Κέντρικ έχει εύκολα τον ρόλο της «αβγαλτης» νοικοκυράς που μαθαίνει και προσαρμόζεται εύκολα σε νέες καταστάσεις, πέφτοντας όμως σε πολλές ερμηνευτικές επαναλήψεις, τη στιγμή που η Μπλέικ Λάιβλι σε πιο αβανταδόρικο και αισθησιακό ρόλο, μαγνητίζει.