Το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ταλάτ Αϊντεμίρ στην Τουρκία που έγινε τον Μάιο του 1963 και αποτελεί βάση της ταινίας, θα μπορούσε άνετα να είναι ένα γεγονός που η ιστορία της γείτονος χώρας το προσπερνά αδιάφορα, ανάμεσα σε τόσα άλλα που έγιναν εκεί από το 1950 και έπειτα. Αυτή φαίνεται να είναι και η λογική του Μαχμούτ Φαζίλ Κοσκούν που στο τρίτο του φιλμ παρουσιάζει τους επίδοξους  πραξικοπηματίες ως μια ομάδα τυχοδιωκτών που προβαίνουν στην πράξη αυτή ποτισμένοι από ψευδοπατριωτικές ιδέες που τους εγκλωβίζουν σε ένα σύνολο από παράλογα περιστατικά που συμβαίνουν σχεδόν όλα σε εσωτερικούς χώρους, δείγμα αυτού του διαζυγίου με την πραγματικότητα που έχουν πάρει. 

Ξεκινώντας από ένα ταξί μέχρι διάφορα σπαρταριστά περιστατικά που συμβαίνουν στους διαδρόμους του κρατικού ραδιοφωνικού σταθμού της Κωνσταντινούπολης οι στρατιωτικοί καλούνται να ξεπεράσουν μια σειρά από τρικλοποδιές που τους βάζει η κανονική ροή των πραγμάτων και η άρνηση των χαρακτήρων που συναντούν να συνεργαστούν με έναν ακόμη επίδοξο σωτήρα. Ο Κοσκούν στηρίζεται στις deadpan εκφράσεις και σε ένα χιούμορ που προσπαθεί να αγγίξει του αδερφούς Κοέν, πέφτει όμως από νωρίς σε μια λούπα αναπαράγοντας παρόμοιες ιδέες και αποφεύγοντας να γίνει περισσότερο δηκτικός – υπό τον φόβο άλλωστε της πλήρης γελοιοποίησης της εξουσίας που πιθανά να μην είναι αρεστός στις σύγχρονες τουρκικές αρχές. Το αρχικό υλικό του και οι μορφές που χρησιμοποιεί είναι εργαλεία άφθονου χιούμορ, που πιθανότατα να έβγαζαν σε πολύ μεγαλύτερες δόσεις σκηνοθέτες όπως ο Κορνέλιου Πορουμπόιου ή ο Πάμπλο Λαραΐν που στο παρελθόν έδωσαν αντίστοιχα φιλμ με εξίσου εύστοχη σάτιρα που δεν ξοδεύεται στο στήσιμο της ιστορίας αλλά κρατά δυνάμεις ώστε τα επεισόδιά της να περιέχουν αντίστοιχους συμβολισμούς με το σήμερα.