Σχεδόν μία δεκαετία μετά τη σαρωτική εισβολή που οδήγησε σε άνευ όρων παράδοση, ο πλανήτης μας ελέγχεται απόλυτα από τους «Νομοθέτες», τους εξωγήινους κατακτητές που ζουν αθέατοι κάτω από το έδαφος. Μία κυβέρνηση-μαριονέτα είναι εκείνη που αναλαμβάνει να εφαρμόζει πιστά τις εντολές τους, την ώρα που η αντίσταση θέλει να καταφέρει ένα χτύπημα που θα στείλει μήνυμα αντεπίθεσης.

Η ταινία του Ρούπερτ Γουάιατ θα ήθελε πολύ να φτάσει την οργανική οξύτητα της αλληγορίας που εντοπίζουμε σε συγγενούς λογικής ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπως το «District 9»

Αρκετά φιλόδοξο σε ιδέες sci-fi που όμως υποκύπτει στον εντυπωσιασμό μιας πρώτου επιπέδου πολιτικής αλληγορίας για τη σημερινή Αμερική (και όχι μόνο), το «Captive State» καταφέρνει να αιχμαλωτιστεί στην παραδοξότητα του να στήσει ένα σχετικά μικρό και καλά εστιασμένο φιλμικό σύμπαν με επίκεντρο μια ξενόφερτη δικτατορία στο Σικάγο ενός κοντινού μέλλοντος, τη στιγμή που δείχνει ασυνήθιστα μικρό ενδιαφέρον να εξερευνήσει τους βασικούς χαρακτήρες του. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται ο Γουίλιαμ Μάλιγκαν (όπως πάντα καλός ο Τζον Γκούντμαν) στο ρόλο του επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων που στοχεύουν στην εξουδετέρωση των εναπομείναντων πυρήνων αντίστασης, καθώς επίσης ο βασικός ανταγωνιστής του Γκέιμπριελ Ντράμοντ (ο Άστον Σάντερς του «Moonlight»), ένας νεαρός εργάτης που εξελίσσεται σε πρόσωπο-κλειδί του αντιστασιακού κινήματος.

Η ταινία του Ρούπερτ Γουάιατ, σκηνοθέτη του «Πλανήτη των Πιθήκων: Η Εξέγερση», θα ήθελε πολύ να φτάσει την οργανική οξύτητα της αλληγορίας που εντοπίζουμε σε συγγενούς λογικής ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπως το «District 9». Αυτό που παραδίδει ωστόσο είναι ένα ενδιαφέρον στη θεωρία αλλά ασθενικό στην εκτέλεση θρίλερ όπου το πολιτικό σχόλιο φαντάζει ως αυτοσκοπός μιας δραματουργίας διεκπεραιωτικής, κατά το ξεδίπλωμα της οποίας ο θεατής δυσκολεύεται να ενδιαφερθεί - πόσο μάλλον να ταυτιστεί - με τους πρωταγωνιστές.

Προς μερική υπεράσπισή του πάντως, το «Captive State» επιχειρεί μια έξυπνη αφηγηματική παράκαμψη ως προς τους εξωγήινους (τους οποίους ελάχιστα εμφανίζει στην οθόνη) σε μία φιλότιμη προσπάθεια να εστιάσει στον ανθρώπινο παράγοντα, τον οποίο εξετάζει πάνω σε μία κλασική συνθήκη διχασμού (δοσίλογοι εναντίον αντιστασιακών) με φόντο ένα δυστοπικό πλαίσιο που προσεγγίζεται με οργουελικούς όρους.