Η Μπιάνκα (Μέι Ουίτμαν) είναι μια μαθήτρια Λυκείου, που τα αγόρια της τάξης την χρησιμοποιούν αποκλειστικά για να προσεγγίσουν τις δημοφιλείς, κούκλες φίλες της. Κοινώς είναι μία Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α., δηλαδή Φίλη Λόγω Όγκου Μάζας Περιφέρειας & Ασχήμιας.
Ο γοητευτικός φίλος των παιδικών της χρόνων Ουέσλι (Ρόμπι Έιμελ), θα χρειαστεί τη βοήθειά της προκειμένου να ανεβάσει τον μέσο όρο του στα μαθήματα και σε αντάλλαγμα θα προσπαθήσει να την «ξεφλομπιάσει». Πόσο εύκολα όμως μπορείς να απαλλαχθείς από τη ρετσινιά της Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α.;
Να μια εφηβική ταινία που διατρέχει όλα (μα όλα) τα κλισέ του είδους, αλλά παραμένει ειλικρινής για 101 ολόκληρα λεπτά. Η νευρώδης social διαλεκτική των facebook, youtube, instagram και λοιπών νεοσυσταθέντων λημμάτων, φρεσκάρουν την αφήγηση του βραβευμένου με Όσκαρ καλύτερης ταινίας μικρού μήκους Άρι Σαντέλ («West Bank Story») και πριμοδοτούν μια ‘80s κατα τ’ άλλα κωμωδία που έχει ρυθμό, φρέσκα πρόσωπα και απενοχοποιημένο χιούμορ.
Η «Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α.» πέρα από θαυμάσιο ελληνικό τίτλο, έχει μια εξαιρετική πρωταγωνίστρια, ικανή να σε συνεπάρει με την αυτοπεποίθηση και τη φυσικότητά της, αναβαθμίζοντας το προβλέψιμο σενάριο. Η Μέι Ουίτμαν (γνωστή κυρίως από το σουρεαλιστικό, τηλεοπτικό «Arrested Development») είναι μία δυναμική παρουσία που ερμηνεύει την κωμωδία λεκτικά και σωματικά, χωρίς να ευτελίζει ή να διευκολύνει τις καταστάσεις. Η Ουίτμαν σαρκάζει, εξομολογείται, μορφάζει με ακρίβεια και στην τελική ερμηνεύει μια ηρωίδα που δεν περιθωριοποιείται στην προσπάθεια να εκφράσει τη μοναδικότητά της.
Ως φόρος τιμής στα κινηματογραφικά nerds, η ταινία βρίθει αναφορών. H Μπιάνκα μοιάζει να είναι βγαλμένη από το «Ghost World-Φαντάσματα Εφηβείας», γουστάρει να βλέπει cult ταινίες τρόμου, ιαπωνικά θρίλερ και προτιμά έναν μαραθώνιο ταινιών του Βίνσεντ Πράις από ένα ραντεβού. Η ίδια η ταινία άλλωστε ξεκινά σαν το «Breakfast Club» και κλείνει το μάτι αυτοαναφορικά στο είδος της «κολεγιακής» ρομαντικής κομεντί.
Από την πρώτη σκηνή αντιλαμβάνεσαι τις προθέσεις και την ρομαντική κατάληξη και αυτό είναι το βασικό μειονέκτημα της ταινίας. Από την άλλη καλοπερνάς για 100 λεπτά, αδιαφορώντας για την εξέλιξη και διασκεδάζοντας με το ατακαδόρικο χιούμορ. Καθόλου άσχημα για μια «Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α.».
