«Ο καθένας πρέπει να δει το “Καλοκαίρι με τη Μόνικα” και μόνο για τη στιγμή όπου η Χάριετ Άντερσον, πριν κάνει έρωτα με τον άντρα που έχει διώξει μία φορά, κοιτάζει σταθερά μέσα στην κάμερα, τα γελαστά μάτια της συννεφιάζουν και μας καλούν να γίνουμε μάρτυρες της αποδοκιμασίας της, που αναγκάστηκε να διαλέξει χωρίς τη θέλησή της την κόλαση αντί για τον παράδεισο. Είναι η πιο θλιμμένη σκηνή στην ιστορία του σινεμά». Ζαν Λικ Γκοντάρ

Το «Καλοκαίρι με τη Μόνικα» είναι η «πιο αυθεντική ταινία του πιο αυθεντικου σκηνοθέτη», παραληρούσε από ενθουσιασμό ο Ζαν Λικ Γκοντάρ σε ένα μνημειώδες άρθρο του στα Cahiers du Cinema, και δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε το γιατί:  με την αιθέρια σκιαγράφηση μιας ουτοπικής απόδρασης αλλά και τον θάνατο των ψευδαισθήσεων ως τελική επιλογή, ο Μπέργκμαν έδειχνε το δρόμο προς ένα σινεμά ελεύθερο, ρομαντικό και σκληρό την ίδια στιγμή, που ήταν αποφασισμένο να περιφρονήσει μία σειρά από συμβάσεις. Όπως και η ίδια η ηρωίδα του, που πολλοί αντιμετώπισαν επιπόλαια ως αποκύημα μισογύνικης φαντασίας. 

Στην πραγματικότητα η Μόνικα είναι μία από τις πιο ελεύθερες ηρωίδες που είχαν εμφανιστεί μέχρι τότε στο σινεμά. Ενσαρκωμένη με ακραίο αινιγματικό αισθησιασμό από τη Χάριετ Άντερσον λειτουργεί ως κάτι άπιαστο, σαν το νερό ή το μυστήριο της ύπαρξης που θα ταλαιπωρούσε τον Μπέργκμαν. Γυρισμένο ως διαδοχή πλάνων που άλλοτε χαϊδεύουν τα σώματα των ηρώων και άλλοτε τα εγκλωβίζουν σαν φυλακή, ικανό να μείνει για πάντα στη μνήμη σου και μόνο χάρη στο εκτυφλωτικό λευκό της απόδρασης, το «Καλοκαίρι με τη Μόνικα» είναι κάτι περισσότερο από το πιο απατηλό love story ή το πιο όμορφο μελόδραμα. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα έργα του κινηματογραφικού ρομαντισμού!