Δεν θα ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς το Νο 1 μιας λίστας του IndieWire - έστω και αν δεδομένα είναι μια μεγάλη ταινία. Επίσης είναι σχετική έκπληξη η συμπερίληψη κάποιων ταινιών σε φυσιολογικές θέσεις, αν και ασφαλώς είναι ακέραιος ο πειρασμός να βγεις από τα ρούχα σου με πολλές μνείες. Άλλωστε είναι ο λόγος που υπάρχει το μέσο αυτό, να αντιπροσωπεύει αυτόν τον Λόγο. Θεμιτό. Κι ας είναι αισθητικά ανάρμοστο να υπάρχουν μέσα έργα που δεν είναι γουέστερν, ή ταινίες που είναι εκεί (και στη θέση που είναι) λογαριάζοντας το φύλο, την εθνότητα ή την φυλή του σκηνοθέτη. Υπάρχει, άραγε, λάτρης του σινεμά και του είδους που  θεωρεί ότι το «Little Woods» της Νία ΝταΚόστα υπερτερεί του «Gunfighter» του Χένρι Κινγκ; Ή του «Seven Men From Now» του Μπαντ Μπέτικερ που απουσιάζει από την λίστα; Ακόμα περισσότερο είναι δυνατόν κάποιος να θεωρεί με ακεραιότητα ότι το «Kill and Pray» του Κάρλο Λιτσάνι (στην θέση Νο 30!!!) είναι καλύτερη ταινία από τον «Θησαυρό της Σιέρα Μάντρε» ή την «Άγρια Συμμορία»; Όχι λοιπόν. Οι λίστες, πλέον, είναι για να αντιπροσωπεύουν και να συμπεριλαμβάνουν, όχι ικανά και αναγκαία για να προτείνουν αισθητικά. Μην τιτλοφορούμε όμως αναγράφοντας «best of». Αθέμιτο.

Υπό αυτό το πρίσμα, με αυτόν τον δάσκαλο κάθεσαι, αυτά τα γράμματα μαθαίνεις. Οι συγγραφείς γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν και με αυτό το δεδομένο η εργασία τους είναι κατά δύναμιν πλήρης, αρκετά αντιπροσωπευτική, δεν προβαίνει σε αναθεωρητικά όργια, δεν αντιλαμβάνεται τον διάλογο περί τέχνης σαν μια (κατα)στάση ακύρωσης μα ανάδειξης.

Το γουέστερν, κατά την γνώμη τους, ζει και βασιλεύει, είναι το αρχαιότερο είδος (αυτό είναι όντως) και ολόσωστα έχει κάτι πολύ σημαντικό να πει ως είδος ιστοριογράφησης. Όπως σωστά αναφέρουν στην εισαγωγή, ένα μεγάλο μέρος του γουέστερν είναι «προπολιτισμικό», καταγράφει την ανθρώπινη κατάσταση όταν δεν υπάρχει μια Αρχή άνωθεν να επιβάλλει συμπεριφορά.

Ταυτόχρονα, να συμπληρώσουμε, το Γουέστερν είναι κοινωνιολογικά σημαίνον, μελετά κοινωνικές μορφές, αξιακές στιγμές, θεσμικές παρουσίες (ή απουσίες), καταγράφει, πολλές φορές ακούσια (αλλά de facto) πολιτισμικές στιγμές. 120 χρόνια σινεμά είναι μεν αντικειμενικά μικρός χρόνος, ωστόσο μέρος του αποτελούν κάμποσες πτυχές (κυρίως, αλλά όχι μόνο) αμερικανικής πραγματικότητας που παρεισφρέουν στην παραγωγή και την ιδεολογία μιας ταινίας.

Αυτά, εισαγωγικά. Η συζήτηση εξακολουθεί, είθε να αναγεννηθεί το είδος, που πάντως πρακτικά δεν υφίσταται παρά τις περιστασιακές παραγωγές που δείχνουν φαινομενικά το αντίθετο αλλά τελικά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ολόκληρη η λίστα βρίσκεται εδώ.