Και ενώ οι Insta(nt) προσωπικότητες αυτοθαυμάζονται, η τεχνολογία οργιάζει ψυχαγωγώντας μας αδυσώπητα και η Δημοκρατία, ως σκέψη και ως πολίτευμα, υποχωρεί σε παγκόσμια κλίμακα (κάπου 70% του κόσμου βρίσκεται υπό αυταρχική πολιτεία), o Ασίφ Καπάντια (Senna, Amy, Maradona - οκ και Federer) λυγίζει τα είδη, μπλέκει το ντοκιμαντέρ με την μυθοπλασία και υπογράφει μια ταινία-δυστοπίας (όπως υπέρμετρα εμείς οι γραφιάδες περιγράφουμε καταστάσεις περισσότερο δυσάρεστες παρά ουσιαστικά δυστοπικές) που θέλει να λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι μιας ανθρωπότητας σε κατευχαριστημένη καταναλωτική ύπνωση.
Θα μου πεις και τι έγινε, τι θα αλλάξει το «2073»; Τίποτα απολύτως, ασφαλώς. Και δεν το λες από έμφυτη απαισιοδοξία, το λες βλέποντας αντικειμενικά τα σημεία μιας πραγματικότητας. Η οποία εξωραΐζεται μόνο από τους λίγους που μάχονται για τους (πολλούς) άλλους, λίγοι που είναι και το κοινό μιας τέτοιας παραγωγής. Με άλλα λόγια θα το δουν όχι εκείνοι που (δεν ξέρουν ότι) το χρειάζονται αλλά αυτοί που το συνθέτουν. «Εμείς τα κάνουμε, εμείς τα βλέπουμε», θα σκεφτεί ο δημιουργός της με το πέρας της διανομής της. Αλλά επειδή είναι ωραίος τύπος, δεν θα απογοητευθεί.
Ο Καπάντια, βλέποντας έναν κόσμο εξολόθρευσης του κλίματος, υποχώρησης της Δημοκρατίας, διχόνοιας, εξανεμισμού των λέξεων (άρα των σκέψεων) και υπόσχεσης μιας ζωής-έρμαιο στην παρακολούθηση, τον ατομικισμό, την διχόνοια και την συνολική ύφεση, αποφασίζει μια ταινία αφύπνισης - μια ταινία το δίχως άλλο που κάποια χρόνια μετά θα είναι απλά ένα ειρωνικό «σας τα 'λεγα (κι) εγώ».
Το πόνημά του, με Σαμάνθα Μόρτον και Ναόμι Άκι μπροστά, μπλέκει αρχειακό υλικό με σκηνοθετημένο υλικό, μας μεταφέρει σε ένα Νέο Σαν Φρανσίσκο του 2073, επιβλέπει έναν κόσμο διαιρεμένο σε και διοικούμενο από από Φιλελεύθερους, Δικτάτορες και Τεχνολογικούς Bros, έναν κόσμο χωρίς ελευθερία, με παρακολούθηση (μάλλον στο όνομα της ελευθερίας), έναν κόσμο που «δεν είναι επιστημονική φαντασία», έναν κόσμο που «συμβαίνει τώρα».
Η ταινία, που δεν ξέρεις αν θα είναι καλή αλλά θα είναι μάλλον ευγενής και ωφέλιμη, θα προβληθεί εκτός διαγωνιστικού στην Βενετία και εμπνέεται από το La Jetee του Μαρκέρ, το απείρως επιδραστικό μικρού μήκους του 1962 που ενέπνευσε και το ανάλογης... αισιοδοξίας 12 Monkeys του 1995.
Ιδού το τρέιλερ:
