«My name is Maximus Decimus Meridius, commander of the Armies of the North, General of the Felix Legions and loyal servant to the TRUE emperor, Marcus Aurelius. Father to a murdered son, husband to a murdered wife. And I will have my vengeance, in this life or the next.»
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό όσων είδαν τον «Μονομάχο» το 2000 (και δεν ήταν λίγοι αυτοί που τον είδαν) απομνημόνευσε τη διάσημη πια στιγμή «αποκάλυψης» του ήρωα που υποδύθηκε ο Ράσελ Κρόου για να τη χρησιμοποιήσει για οποιονδήποτε σοβαρό ή αστείο λόγο στο μέλλον. Σε μια εποχή που η επαναφορά της ταινίας-χλαμύδας δεν είχε ακόμη επισημοποιηθεί, το φιλμ του Ρίντλεϊ Σκοτ πάτησε θεματικά σε μια ιστορία εκδίκησης που θύμιζε σε αρκετά σημεία το «Braveheart» του Μελ Γκίμπσον, κάτι που σε συνδυασμό με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του Σκοτ στην οπτικοποίηση οποιασδήποτε ιστορίας έφερε το πολύ ικανοποιητικό τελικό αποτέλεσμα.
Το Variety ετοίμασε ένα αφιέρωμα για τα 20 χρόνια της ταινίας (έκανε πρεμιέρα στις ΗΠΑ σαν σήμερα 5 Μαΐου) συνομιλώντας με σκηνοθέτη, σεναριογράφο και πρωταγωνιστές ώστε να φέρει στην επιφάνεια διάφορα trivia που σχετίζονται με αυτή. Όπως για παράδειγμα ότι ο Σκοτ πείστηκε πως αυτή θα πρέπει να είναι η επόμενη ταινία του όταν ο παραγωγός Γουόλτερ Παρκς του έδειξε τον πίνακα του Ζαν Λεον Ζερόμ, «Pollice Verso», με την αξέχαστη για τον ίδιο εικόνα ενός μονομάχου της ρωμαϊκής περιόδου.
Από τη στιγμή που πάρθηκε η απόφαση, ο Σκοτ μαζί με τον σεναριογράφο Ντέιβιντ Φραντσόνι αναζήτησαν έμπνευση σε κλασικά κινηματογραφικά φιλμ που δεν είχαν σχέση με το θέμα, στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τα κλισέ της ταινίας-χλαμύδας. Ο Φραντσόνι ανέφερε πως μελέτησαν ταινίες όπως το «Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο» και το «Dolce Vita» από το οποίο πήραν το feeeling της παρακμής της άρχουσας τάξης στη Ρώμη. Ο σεναριογράφος ανέφερε χαρακτηριστικά πως το μόνο φιλμ που ταίριαζε χρονικά με την περίοδο και πρέπει να είδε ο Σκοτ ήταν το «Σατυρικόν» του Φελίνι. Οι δυο τους αναφέρθηκαν και σε ένα άσχημο περιστατικο που σημάδεψε τα γυρίσματα, το θάνατο του ηθοποιού Όλιβερ Ριντ λίγο πριν το τέλος των γυρισμάτων. Ο Σκοτ ανέφερε ότι ο (γνωστός για τα προβλήματα που προκαλούσε σε γυρίσματα) Ριντ του υποσχέθηκε πως δε θα πιει καθόλου αλκοόλ όσο γυρίζεται η ταινία, κάτι που τηρούσε μόνο τις καθημερινές. Βρέθηκε νεκρός ένα πρωί Κυριακής σε μια παμπ, όπου συνήθιζε να πηαίνει και να πίνει τα σαββατοκύριακα.
Οι ηθοποιοί της ταινίας ανέφεραν την ελευθερία που είχαν στο γύρισμα να αλλάζουν σχεδόν σε καθημερινή βάση διαλόγους του σεναρίου, με τον Σκοτ να τους ενθαρρύνει συχνά για όποια δημιουργική ιδέα είχαν. Ο Ράσελ Κρόου θυμήθηκε επίσης πως βρέθηκε υπερβολικά κοντά στις τίγρεις που χρησιμοποίησε η παραγωγή ενώ σχολίασε την σχέση του με τον νεαρό τότε Χοακίν Φίνιξ σε έναν από τους πρώτους ρόλους που πήρε μετά τον θάνατο του αδερφού του, Ρίβερ. Ο Κρόου ήταν πολύ δυσαρεστημένος τότε από το κυνήγι του Τύπου προς τον Φίνιξ για θέματα που αφορούσαν τον αδερφό του και ανέπτυξε μια πολύ γερή φιλική σχέση μαζί του, λέγοντας πως συγκινήθηκε όταν σε συνέντευξη τύπου κατά την προώθηση της ταινίας, ο Φίνιξ δήλωσε πως ο Κρόου του φέρονταν «σαν αδερφός».
Μπορεί να διαβάσετε όλο το άρθρο του Variety εδώ.
