Έχουν περάσει πάνω από 60 χρόνια από τότε που ένας ισχνός 19χρονος εμφανίστηκε στη Νέα Υόρκη παίζοντας στα κλαμπάκια του Βίλατζ. Από εκεί η άνοδος ήταν κυριολεκτικά μετεωρική και, υποθέτει κανείς, περίπου όλοι γνωρίζουμε ότι ο νεαρός αυτός φώτισε έναν σκοτεινό κόσμο και επέδρασε στον καλλιτεχνικό του περίγυρο τόσο καταλυτικά ώστε δίχως υπερβολή να μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι τα αμερικανικά '60ς συγκρατούνται στα όρια του θρύλου τους εξαιτίας του Ντίλαν. Αν δεν ήταν αυτός, η πολιτική και ποιητική μουσική χαρτογράφηση ενός κόσμου δεν θα ήταν αυτή που ξέρουμε.
Το έργο του Τζέιμς Μάνγκολντ, περισσότερο κι από αυτό του Τιμοτέ Σαλαμέ που θα πρέπει να φορέσει τα παπούτσια ενός ασύλληπτου (κυριολεκτικά και μεταφορικά) καλλιτέχνη, είναι (κατά την γνώμη μου) όχι απλά δύσκολο αλλά και πέρα από τις δυνατότητές του. Θα μας δοθεί η ευκαιρία με το καλό να μιλήσουμε γι' αυτό, είθε οπωσδήποτε να πέφτω έξω.
Για να το προσεγγίσει ο Μάνγκολντ καταλαβαίνει ότι καλύτερα να παραμερίσει την επεξήγηση του αινίγματος της ιδιοφυΐας και να περιγράψει την επίδρασή της στο ανθρώπινο περιβάλλον. «Αντί να προσπαθήσω να απαντήσω τι είναι το ταλέντο και τι κάνει κάποιον ιδιαίτερο, που νομίζω δεν μπορεί να απαντηθεί, επιχειρώ να περιγράψω πώς επηρεάζει τα συναισθήματα και την ύπαρξή μας. Ζήλεια, λατρεία, ειδωλολατρεία, εμμονή, αγάπη, όλα τους είναι απόρροια αυτής της υπερδύναμης ενός χαρακτήρα», λέει ο Μάνγκολντ. Είναι οπωσδήποτε μια ταινία να κάνεις αυτή, είναι μια σοφία επίσης να διαλέξεις το εφικτό και το ευκολότερο. Η μεγάλη ταινία όμως, ακόμα και αν κατέληγε μεγάλη αποτυχία, είναι η περιγραφή αυτού που ο Μάνγκολντ θεωρεί (δικαιολογημένα) αναπάντητο. Αν δεν ευτυχήσει στην «ευκολότερη» ταινία που θέλησε, το έργο δεν έχει τύχη να μείνει στη μνήμη όπως ο καλλιτέχνης που βιογραφεί.
Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του Ιλάιτζα Γουόλντ «Dylan Goes Electric!» (1965) και περιγράφει πρακτικά την περίοδο 1961-1965, το διάστημα δηλαδή που χρειάστηκε στον Ντίλαν για να εκτοξευθεί στην στρατόσφαιρα του 20ού αιώνα επιδρώντας πλήρως και μετρήσιμα στην εποχή του. Τέσσερα μόλις χρόνια του ήταν αρκετά για να στιγματίζει ζωές μέχρι σήμερα - ακόμα και συγχρόνων του.
Στις 25 Δεκεμβρίου βγαίνει στις ΗΠΑ, είναι σαφείς οι οσκαρικές προσδοκίες, όμως εδώ, περισσότερο από σχεδόν όποιον άλλον βιογραφούμενο (και οπωσδήποτε από οποιονδήποτε άλλο σόλο μουσικό καλλιτέχνη του 20ού αιώνα, με την μερική εξαίρεση του Φρανκ Σινάτρα και του Έλβις Πρίσλεϊ) προέχει η ταινία να είναι αντάξια. Κι αυτό είναι ένα πραγματικά δύσκολο έργο.
Ιδού το τρέιλερ:
