Με το τέλειο ροζ του κοστουμάκι, πλαισιωμένος από τις μεγάλες κυρίες του, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ παρέδωσε το περιλάλητο αγγλόφωνο ντεμπούτο του στο μεγάλο μήκος και φαίνεται να άρεσε πολύ - ή το κοινό της Βενετίας χάρηκε πολύ που τον είδε. Δεν ξέρουμε, θα δούμε τι από τα δύο (ή και τα δύο), το άρθρο του Variety βασικά αναγράφει όλα όσα ξέρουμε και την γνωστή εμμονή με τον μετρητή επευφημίας, την διάρκεια ενός standing ovation. Δεν αποκλείεται το κοινό των φεστιβάλ να περνά οντισιόν για το πόσο ηχηρά χειροκροτεί και, βασικό, πόσο ανθεκτικό είναι στην διαδικασία. Είστε μαλακοπάλαμος, απορρίπτεστε.

Το Variety αναφέρει ότι αυτό είναι το ρεκόρ χειροκροτήματος φέτος στην Βενετία, υπολείπονται τραγικά κάτι «Brutalist», κάτι «Maria» ή κάτι «Wolfs».

Ο Πέδρο έδωσε ρεσιτάλ καλών τρόπων με τους φανς, ήταν όπως πάντα τζέντλμαν με τις ηθοποιούς του, οι οποίες λέει σε κάποια φάση έμοιαζαν ανάμεσα χαρούμενες και αμήχανες με το πότε θα κατάφερναν να πηγαίνουν, να φάνε και κανένα μονάκριβο οργανικό κοψίδι.

Η Μουρ είναι παλιά καραβάνα στο αρχαιότερο φεστιβάλ, εκεί πρώτη φορά από τα «Στιγμιότυπα» του Ρόμπερτ Όλτμαν, 31 ολόκληρα χρόνια πριν, κέρδισε βραβείο Ερμηνείας για το «Far From Heaven» του Τοντ Χέινς το 2002 και ήταν και πρόεδρος της κριτικής επιτροπής πριν δύο χρόνια. Αλλά έχει πάει και άλλες φορές, στιγμές μιας ανοδικής πορείας προς την καταξίωση.

Η Σουίντον κέρδισε το 1991 βραβείο Ερμηνείας με τον «Εδουάρδο ΙΙ» του Ντέρεκ Τζάρμαν - να κάτι που δύσκολα θα συνέβαινε σήμερα, μια ταινία από «άλλη εποχή» για την Βενετία - την ξαναείδαμε εκεί και στο «Είμαι ο Έρωτας» (2009) του Γκουαντανίνο εκεί, ενώ το 2020 παρέλαβε και έναν Λέοντα συνεισφοράς.

Έναν χρόνο πριν παρέλαβε το ίδιο βραβείο ο Αλμοδόβαρ, ο οποίος έχει ταξιδέψει στην βυθιζόμενη πόλη από τις αρχές του '80 («Dark Habit», «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης» - που πήρε και Σενάριο), ενώ το 2020 ήταν εκεί με την «Ανθρώπινη Φωνή», με πρωταγωνίστιρά του την Σουίντον.