Τα καλά κρυμμένα μυστικά των Άλπεων ξεδιπλώθηκαν χθες το βράδυ στην οθόνη της Σάλα Νταρσένα στην επίσημη δημοσιογραφική προβολή κερδίζοντας μετά από αρκετά δευτερόλεπτα αμήχανης σιωπής το θερμό χειροκρότημα της κατάμεστης αίθουσας. Αμηχανία απόλυτα δικαιολογημένη καθώς οι Άλπεις από την πρώτη κιόλας σεκάνς τους οδηγούν το θεατή σε έναν κλειστό αινιγματικό κόσμο με τους δικούς του κώδικες, απόλυτα πρωτότυπο όσο και πιστευτό υπονομεύοντας ταυτόχρονα μέχρι το τελευταίο καρέ κάθε εύκολη ερμηνεία του.
Το σίγουρο είναι ότι ο Λάνθιμος έχει φτιάξει ήδη το κοινό του στη διεθνή κριτική που ήρθε εδώ με προσδοκίες και νομίζουμε ότι δεν έφυγε απογοητευμένο. Οι Άλπεις κουβαλούν φαρδιά πλατιά την υπογραφή του δημιουργού του Κυνόδοντα τόσο μέσα από το αλλόκοτο χιούμορ του και το «μηχανικό» παίξιμο των ηθοποιών του, την ίδια στιγμή όμως αποτελούν ίσως και την πιο φορτισμένη συναισθηματικά δημιουργία του. Ο Γιώργος Λάνθιμος συνεχίζει στις Άλπεις και μάλλον ολοκληρώνει μια άτυπη τριλογία που ξεκίνησε με την πρωτόλεια Κινέττα, ωρίμασε με τον ανατρεπτικό Κυνόδοντα και οδηγείται εδώ στα πλέον ακραία φορμαλιστικά όρια της. Και εδώ είναι αλήθεια ότι μοιάζει να κλείνει ιδανικά ένας κύκλος που διαφορετικά αν συνεχιστεί κινδυνεύει να οδηγηθεί σε επαναλαμβανόμενη μανιέρα.
Κοινός παρανομαστής και των τριών ταινιών η πραγματικότητα, η αναπαράσταση και η πρόσληψή της μέσα από τη γλώσσα, την ερμηνεία και τον ίδιο τον κινηματογράφο τελικά. Αν στον Κυνόδοντα η πλήρης διαστροφή της γλώσσας και η αλλαγή του νοήματος των λέξεων ήταν το εργαλείο για τη δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας όσο και για την αποδόμησή της, στις Άλπεις η περφόρμανς, η ερμηνεία του ηθοποιού αναλαμβάνει, όπως και στο σινεμά, να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο αμφισβητώντας διαρκώς τα όριά του.
Οι τέσσερις ήρωές του που αποτελούν τα μέλη της κλειστής ομάδας με το όνομα Άλπεις, υποκαθιστούν πεθαμένους ανθρώπους, χωρίς καν απαραίτητα να μοιάζουν φυσιογνωμικά μαζί τους, ανακουφίζοντας τις οικογένειες των εκλιπόντων. Τα μέλη της ομάδας, μοναχικοί άνθρωποι που μοιάζουν να έρχονται από το πουθενά, αναλαμβάνουν να ζήσουν για λίγο τις ζωές των άλλων, να χαθούν όπως ένας ηθοποιός τους ρόλους του, σε ένα παιχνίδι που αγγίζει τον εθισμό και διαλύει επικίνδυνα τα όρια ανάμεσα στο τι είναι πραγματικό και τι όχι. Οι Άλπεις μοιάζουν να αναρωτιούνται ακόμη και για το τι ακριβώς συνιστά τη μοναδικότητα κάθε ανθρώπου, αν οι ίδιες οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ακόμη μια περφόρμανς ανεξάρτητα από το ποιος υποδύεται το ρόλο. Δεν έχει νόημα να αποκαλύψει κανείς περισσότερα καταστρέφοντας την απόλαυση της ανακάλυψης.
Ο Λάνθιμος με τις Άλπεις έχει φτάσει το στάτους ενός δημιουργού διεθνούς βεληνεκούς (ο καλύτερος προπονητής όπως λέει στην τελική σεκάνς η Αριάν Λαμπέντ κοιτώντας το φακό) οδηγώντας την κινηματογραφική του γλώσσα ένα βήμα μπροστά από τον Κυνόδοντα με τη βοήθεια της εκπληκτικής σινεμασκόπ φωτογραφίας του Χρήστου Βουδούρη και των πιστών του ηθοποιών με κορυφαία για άλλη μια φορά την Αγγελική Παπούλια και ταυτόχρονα βάζει από τώρα μια ισχυρή υποψηφιότητα για τα βραβεία του ερχόμενου Σαββάτου.
Λευτέρης Αδαμίδης
