Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης όλα αυτά τα χρόνια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, στην τηλεόραση, μας έχει εκπαιδεύσει πολύ καλά ως προς το τι να περιμένουμε από μία δουλειά του. Και δε μας αφήνει ποτέ να πέσουμε έξω. Έρωτας, υπερβολή, κλάματα, βροχή, όμορφες καλοντυμένες παρουσίες, νεοκλασικά σπίτια, ωραίες γειτονιές, παιδιά, σκυλιά και ξανά έρωτας και υπερβολή.
Όλα αυτά κάτω από ένα πολύ προσεκτικά επιλεγμένο μουσικό φάσμα που εντείνει τα συναισθήματα του θεατή, ακόμη κι όταν όλα τα υπόλοιπα υστερούν.
Το «Αν…», λοιπόν, είναι μία ακριβής αποτύπωση όλων των παραπάνω. Ο Παπακαλιάτης ακολουθεί δύο παράλληλες δραματικές ιστορίες αγάπης και εξερευνά τον καθοριστικό ρόλο της τύχης στην πορεία των ηρώων του.
Αφετηρία και των δύο ιστοριών ένας νέος άνδρας (Παπακαλιάτης) που θέλει να βγάλει τον σκύλο του βόλτα.
Στην πρώτη ιστορία τον βγάζει και ένα αυτοκίνητο τον χτυπάει. Ο σκύλος σώζεται και ο άνδρας γνωρίζει την όμορφη οδηγό του αυτοκινήτου (Καλογήρου). Φυσικά ο έρωτάς τους θα είναι αμοιβαίος. Στην συνέχεια θα δούμε την εξέλιξη αυτής της σχέσης μέσα από δεκάδες (και αρκετά δραματικές) ανατροπές.
Στην δεύτερη ιστορία, ο ίδιος άνδρας δεν βγάζει τον σκύλο βόλτα, μένει στο σπίτι και δέχεται την επίθεση ληστών. Δεν γνωρίζει καμία γυναίκα, δεν ερωτεύεται και μένει μόνος. Εντελώς; Όχι βέβαια. Η συνέχεια και της δεύτερης αυτής ιστορίας έχει αρκετές (εξίσου δραματικές) ανατροπές.
Και καθώς οι δύο αυτές ιστορίες εξελίσσονται παράλληλα, ο Παπακαλιάτης προσεγγίζει θέματα όπως η μοναξιά και η γνωστή πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων. Και της τύχης βεβαίως, η οποία διατρέχει ολόκληρη την ταινία του.
Προσθέτοντας τα χαρακτηριστικά της εποχής μας, δηλαδή την οικονομική κρίση και πως αυτή εντείνει την τριβή ενός ζευγαριού, υφαίνει ένα σύγχρονο παραμύθι σε μια παλιά γωνιά της Αθήνας.
Μέσα σε αυτό το παραμύθι (και υπογραμμίζω την λέξη: παραμύθι) συμπεριλαμβάνει έναν τόνο νοσταλγίας επαναφέροντας την «Ελενίτσα» και τον «Αντωνάκη» από την ταινία του Γιώργου Τζαβέλα «Η Δε Γυνή να Φοβείται τον Άνδρα» (Μάρω Κοντού και Γιώργος Κωνσταντίνου), τη μοιραία γυναίκα (Μαρία Σολωμού) και τον άντρα της (Φάνης Μουρατίδης), τη φιγούρα της μάνας (Θέμις Μπαζάκα) και άλλες παρουσίες όπως εκείνες των Ακύλα Καραζήση και Βασίλη Χαραλαμπόπουλο που με τον τρόπο τους επηρεάζουν την πλοκή.
Και το ταξίδι ξεκινάει.
Μπορεί το «Αν» να μην είναι η ταινία της χρονιάς, μπορεί το σενάριο του να μην είναι ό,τι πιο πρωτότυπο έχει κυκλοφορήσει στις αίθουσες- στο κάτω-κάτω αυτές ήταν πάντα και οι συνήθεις κριτικές κάθε εγχειρήματος του Παπακαλιάτη (όπως επισημαίνει ο Λουκάς Κατσίκας).
Παρ’όλα αυτά, αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως ξέρει να αποδίδει στη δουλειά του πάντοτε με αξιοπρέπεια, κομψότητα και μια αξιοπρόσεκτη τελειομανία, συστατικά που αναμφισβήτητα λείπουν πολύ στις μέρες μας- αν μη τι άλλο, στο συγκεκριμένο είδος.
Κι… «Αν» στο τέλος όλα μοιάζουν τόσο- μα τόσο- προβλέψιμα και καλλιγραφημένα, ας σκεφτούμε ότι –σίγουρα- αυτός ήταν και ο στόχος του δημιουργού: ένας κόσμος μη ρεαλιστικός, ένα περιβάλλον γυαλισμένο και όμορφο όπου όλα είναι πιθανά κι όλα μπορούν να τελειώνουν με τον καλύτερο τρόπο. Όπως στον κινηματογράφο.
