Καλύτερη ένδειξη για το status της κινηματογραφικής βιομηχανίας ίσως να μην υπάρχει από το γεγονός ότι ολόκληρος Ανγκ Λι, με δύο Όσκαρ σκηνοθεσίας, με μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες, με τίτλους στο βιογραφικό του όπως η «Παγοθύελλα», το «Τίγρης και Δράκος», το «Brokeback Mountain», το «Προσοχή Πόθος» και η «Ζωή του Πι», έχει συμπληρώσει 6 χρόνια χωρίς ταινία. Το κυνικό αξίωμα ότι «στο Χόλιγουντ αξίζεις όσο η τελευταία σου ταινία» έρχεται να κουμπώσει με μια επιχειρηματική ηθική που αποφαίνεται ότι στις αίθουσες πρέπει να βλέπουμε μόνο το σινεμά x – όπου x βάλε το brand name και το franchise της επιλογής σου- και ότι το σινεμά y ανήκει στις πλατφόρμες – όπου y βάλε σινεμά σαν αυτό που πρεσβεύει το πραγματικά σπουδαίο «Juror #2». που εξοστρακίστηκε από αυτές.
Ομολογουμένως, ο Ταϊβανέζος δημιουργός ακολούθησε τον δρόμο του Ζεμέκις τα τελευταία χρόνια, προτίμησε να κυνηγήσει την τεχνολογική καινοτομία, να αποδείξει πχ. ότι το format του 48 FPS δεν είναι κατάλληλο μόνο για το «Hobbit», αλλά και για μια ταινία σαν το «Billy Lynn’s Halftime Walk» - καλύτερο από τη μηδαμινή φήμη που το συνοδεύει, παρεμπιπτόντως – ή να εφαρμόσει την τεχνολογία του de-aging σε ένα concept που το σήκωνε – το «Gemini Man», που πέφτει αξιολογικά λόγω ονόματος του δημιουργού, αλλά ανεβαίνει συγκρινόμενο με περιπέτειες που σερβιριστήκαμε εσχάτως.
Όπως και να’χει, η Ένωση Σκηνοθετών αποφάσισε να τον τιμήσει με το Βραβείο Συνολικής Προσφοράς στη φετινή τους απονομή. Δεν το συζητάμε αν το αξίζει, το έργο του μιλά από μόνο του. Ελπίζουμε, όμως, σε επαναφορά του στην ενεργό δράση, είναι μόλις 70 ετών, ο Κλιντ Ίστγουντ είναι η ζωντανή απόδειξη ότι τα καλύτερα έπονται, ελπίζεις και σε κριτικό ενδιαφέρον από μια γενιά κριτικής που δεν φαίνεται να τον έχει για ήρωά της.
