Οι «Νέοι Ορίζοντες» επιστρέφουν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το τμήμα που δημιούργησε και διηύθυνε από 1992 ως το 2005 ο σημερινός διευθυντής του Φεστιβάλ, Δημήτρης Εϊπίδης, επανέρχεται στη διοργάνωση ως «Ανοιχτοί Ορίζοντες», με νέο στίγμα, νέο προσανατολισμό, με πνεύμα διερευνητικό και διάθεση διαρκούς ανανέωσης.

Νεανική φρεσκάδα χαρακτηρίζει το ατμοσφαιρικό ντεμπούτο της Ζέινα Ντούρα, The imperialists are still alive!, στο οποίο η δημιουργός ζωντανεύει την καθημερινότητα της αραβικής ?και όχι μόνο- διασποράς στις ΗΠΑ, ενώ παράλληλα σαρκάζει την τρομοκρατική παράνοια που επικρατεί στη χώρα μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Η ταινία Womb σηματοδοτεί την κινηματογραφική επάνοδο του αυτοδίδακτου Ούγγρου σκηνοθέτη Μπένεντεκ Φλιγκάουφ, αποτελώντας την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του.  Ένα ατύχημα χωρίζει ένα ερωτευμένο ζευγάρι, αλλά η γυναίκα, αδύναμη να αντέξει την απώλεια, αποφασίζει να κυοφορήσει τον κλώνο του αγαπημένου της. Στην ταινία, η οποία τιμήθηκε με το βραβείο Κριστόφ Κισλόφσκι για καλύτερο σενάριο από την ανατολική και κεντρική Ευρώπη στο φεστιβάλ Κανών, πρωταγωνιστούν η  Εύα Γκριν και ο ανερχόμενος Ματ Σμιθ.

Σε διαφορετικό κλίμα κινείται η γαλλική κωμωδία Mammuth των Γκουστάβ ντε Κερβέρν και Μπενουά Ντελεπίν.  Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, καθηλώνει στο ρόλο ενός 60χρονου που, προκειμένου να συνταξιοδοτηθεί, αναγκάζεται να αναζητήσει για γραφειοκρατικούς λόγους, τους πρώην εργοδότες του. Η ταινία αξιοποιεί σοφά την αφρόκρεμα της γαλλικής σκηνής (Ιζαμπέλ Ατζανί, Άννα Μουγκλαλίς).

Έναν συνομήλικο χαρακτήρα σε μια «αποστολή»-άθλο ενσαρκώνει και ο Στέλαν Σκάρσγκαρντ στην μαύρη κωμωδία A somewhat gentle man του Χανς Πέτερ Μόλαντ, την τρίτη συνεργασία των δυο τους μετά τα Zero Kelvin και Aberdeen. Κεντρικός ήρωας, ένας άνδρας που, έπειτα από την αποφυλάκισή του, προσπαθεί να επανενταχθεί σε μια πιο ήσυχη ζωή, σε μια βιομηχανική περιοχή του Όσλο. Η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο κοινού της Berliner Morgenpost στο φεστιβάλ Βερολίνου και ήταν η πρώτη νορβηγική ταινία που συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα της διοργάνωσης μετά από 15 χρόνια.

Με φόντο το αχανές, σκληροτράχηλο τοπίο του Αρκτικού Κύκλου, η ταινία How I ended this summer του Αλεξέι Ποπογκρέβσκι καταγράφει την αφόρητη ρουτίνα ενός καταθλιπτικού ρωσικού μετεωρολογικού σταθμού, όπου συνυπάρχουν ?όχι και τόσο αρμονικά- ο αυστηρός Σεργκέι και ο απερίσκεπτος νεαρός Πάβελ (οι ηθοποιοί Σεργκέι Πουσκεπάλις και Γκριγκόρι Ντομπριγίν μοιράστηκαν την Αργυρή Άρκτο ανδρικής ερμηνείας στο φεστιβάλ Βερολίνου).

Οι θρύλοι και οι παραδόσεις, ο ερωτισμός και η θνητότητα συναντιούνται στην ταινία Silent souls του Αλεξέι Φεντορτσένκο, ένα λυρικό παραμύθι-ρέκβιεμ με ντελικάτη αφήγηση, που εκτυλίσσεται σαν ένα εθνογραφικό οδοιπορικό με φόντο τη ρωσική στέπα, στα χνάρια του σινεμά των Ταρκόφσκι και Παρατζάνοφ. Η ταινία απέσπασε τρία βραβεία στο φεστιβάλ Καννών: Ozella για καλύτερη φωτογραφία, FIPRESCI και Nazareno Taddei.

H πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Ρομέν Γαβρά, γιου του Κώστα Γαβρά, με τίτλο Notre jour viendra, είναι μια άκρως προκλητική σπουδή επάνω στο ρατσισμό, τη βία και τις ταξικές ανισότητες. Οι δυο ήρωες της ταινίας, ο «μέντορας» και ο «μαθητής» (στους ρόλους ο Βενσάν Κασέλ και ο Ολιβιέ Μπαρτελεμί) βλέποντας πως δεν έχουν θέση στην σύγχρονη Γαλλία, αναζητούν έναν τόπο όπου θα μπορέσουν να ιδρύσουν μια νέα κοινωνία «στα μέτρα τους».

Μια διορατική, ανθρώπινη ματιά σε ένα απομονωμένο χωριό του Κιργιστάν, που παραπαίει ανάμεσα στον μοντερνισμό και την παράδοση, συνιστά η ταινία The light thief του βραβευμένου σκηνοθέτη Ακτάν Κουμπάτ, ο οποίος και πρωταγωνιστεί. Η ταινία αποτελεί μια πολιτική αλληγορία που καυτηριάζει όλα τα προβλήματα του Κιργιστάν -διαφθορά, νεποτισμό, αποτελματωμένη οικονομία- κατά την διαδικασία εκδημοκρατισμού της χώρας.

Στην άλλη άκρη της υδρογείου και συγκεκριμένα στην Αυστραλία, διαδραματίζεται μια τρυφερή ιστορία με πρωταγωνιστές ένα μικρό κορίτσι που συνομιλεί με ένα δέντρο, πεπεισμένη ότι πρόκειται για τον πρόσφατα χαμένο πατέρα της. Βασισμένη στο δημοφιλές αυστραλιανό μυθιστόρημα της Τζούντι Πάσκοου «Our Father Who Art in the Tree», η ταινία The tree της Τζούλι Μπερτουτσέλι, με την οποία έπεσε η αυλαία του φετινού φεστιβάλ Καννών επιχειρεί μια αλληγορική προσέγγιση στο θέμα της διαχείρισης του πόνου και της απώλειας, με αξιόλογες ερμηνείες από τη μικρή Μοργκάνα Ντέιβις και την Σαρλότ Γκενσμπούρ.