Του είπα ότι είναι «ζωντανός θρύλος» και τον ρώτησα πώς έγινε αυτό. «Πώς έγινε τι;» με ρώτησε. «Το ότι είστε ζωντανός θρύλος... η μοναδικότητα της καριέρας σας... οι θρυλικοί ρόλοι...». Με κοίταξε σαν να τον ρωτούσα το πιο παράξενο πράγμα στον κόσμο. «Απλώς κάνω ταινίες. Αυτό είναι όλο» μου είπε με απόλυτη φυσικότητα.

Παρίσι, Τρίτη 24 Φεβρουαρίου, συναντώ λοιπόν τον Κλιντ Ίστγουντ, αυτό τον ζωντανό θρύλο και προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς σημαίνει ο όρος.

Στο Παρίσι ήρθε για να παραλάβει τον Χρυσό Φοίνικα που το Φεστιβάλ Καννών του αφιέρωσε για το σύνολο της προσφοράς του στο σινεμά.

Φτάνω στο ξενοδοχείο νωρίς το μεσημέρι κι ο Ίστγουντ κάνει break για φαγητό. Με κάποιους συνεργάτες του προφανώς. Η πόρτα, στο δωμάτιο του πρώτου ορόφου του ξενοδοχείου Bristol είναι ανοιχτή κι εγώ στέκομαι από μακριά και τον χαζεύω. Ήρεμος. Αργός στις κινήσεις του. Σχεδόν τελετουργικός. Μασάει αργά την κάθε μπουκιά, όπως κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι της δικής του ηλικίας- πατημένα 78 πια- και γελάει. Απλά ντυμένος ήταν όπως βλέπετε. Σ΄ αυτά που δεν φαίνονται στο πλάνο προσθέστε ένα φτηνό παντελόνι και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια- κάπως κακόγουστα αλλά εμφανώς αναπαυτικά.

Μιλάει με όλους τους τεχνικούς, χαμογελάει συχνά, κρύβει την κούρασή του. Και το κυριότερο ανήκει σ’ αυτή την ολιγομελή συνομοταξία ανθρώπων που σηκώνονται όταν σε χαιρετούν. Σαν να σε υποδέχεται στο σπίτι του.

Οχι, δεν έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα. «Έχω κάνει, όμως, πολλές τραγωδίες, θα μπορούσαν να είναι αρχαιοελληνικές τραγωδίες».

Τραγωδία και το «Gran Torino» με ήρωα τον Κοβάλσκι, συνταξιούχο, βετεράνο της Κορέας και χήρο. Η γειτονιά του έχει γεμίσει μετανάστες -κυρίως Ασιάτες- τους οποίους σιχαίνεται. Η ζωή του είναι άδεια. Τα παιδιά του δεν τον καταλαβαίνουν. Μόνη του χαρά οι μπύρες. Και το Gran Torino, ένα συλλεκτικό Ford του 1972. Όταν επιχειρήσουν να το κλέψουν τα πάντα θα αλλάξουν στη γειτονιά.

Η συνέντευξη έγινε για λογαριασμό του MEGA κι ήταν «σχεδόν αποκλειστική». Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Θυμίζω ότι οι συνεντεύξεις για τον γραπτό Τύπο διαρκούν 20 λεπτά αλλά δεν είναι καθόλου αποκλειστικές, αφού συμμετέχουν 8 με 10 δημοσιογράφοι- κάτι σαν mini press conference δηλαδή. Αντίθετα, οι τηλεοπτικές συνεντεύξεις είναι αποκλειστικές αλλά διαρκούν ελάχιστα: 5 με 6 λεπτά.