Πυρά συγκεντρώνει η Μέθοδος, αυτή η ερμηνευτική προσέγγιση που σφράγισε κατά κάποιον τρόπο τον 20ό αιώνα και διαθέτει στις τάξεις των ακολούθων της μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία της Υποκριτικής - κυρίως, αλλά όχι μόνο, αγγλόφωνα. Βέβαια παροιμιώδεις αντι-μεθοδικοί είναι επίσης αγγλόφωνοι - Άγγλοι για την ακρίβεια, όπως ο Λόρενς Ολίβιε άλλοτε και ο Άντονι Χοπκινς μεταγενέστερα - ηθοποιοί που ανθίστανται σθεναρά στην βιωματική προσέγγιση του ρόλου. Έρχονται προετοιμασμένοι στο πλατώ, ξέρουν τις ατάκες τους και υποδύονται απλά κι ωραία τον ρόλο. Δεν χρειάζεται, κατ' αυτούς, η υπερβολή της συναισθηματικής αφομοίωσης και εμπειρίας του ρόλου. Κλασικό παράδειγμα που πάντα (μού) έρχεται πρώτο, η τίμια ερώτηση του Ολίβιε στον «μεθοδιστή» Χόφμαν στο «Marathon Man», όταν κατάκοπος από τις ώρες βιωματικής προετοιμασίας του τελευταίου πριν την κλακέτα τον ρώτησε: «Γιατι απλώς δεν υποκρίνεσαι;»

Σειρά του Ντάρεν Αρονόφσκι να επιτεθεί στους Μεθοδικούς: «Τους μισώ. Κάνε όση έρευνα και σκληρή δουλειά θέλεις αλλά η υποκριτική είναι προσποίηση. Αν έχεις μια έντονη σκηνή δεν έχω κανένα πρόβλημα αν θέλεις να απομονωθείς, να εστιάσεις μεταξύ των λήψεων και να μείνεις σε μια συναισθηματική κατάσταση. Είναι ένα άθλημα κι αυτό, μόνο που για να είσαι μεγάλος μπασκετμπολίστας ας πούμε δεν χρειάζεται να ντριμπλάρεις συνέχεια. Κάνε την προετοιμασία σου. Είναι απλώς μια ψευδοπραγματικότητα μεταξύ του action και του cut», λέει ο Ντάρεν προτού συμπληρώσει επιτύμβια: «Είναι απλώς κάτι που κάνουν για να κρυφτούν πίσω του αντί να δουλέψουν και να είναι επαγγελματίες. Ας κάνουν ότι θέλουν αρκεί να μην αποσταθεροποιούν το υπόλοιπο συνεργείο.» Σκληρός Ντάρεν, δεν ξέρω αν πήγε να τα πει αυτά κατά πρόσωπο στον Μίκι Ρουρκ ή τη Νάταλι Πόρτμαν.

Επίσης στο «Caught Stealing», την προσεχή ταινία του, συνεργάζεται με τον Όστιν Μπάτλερ, ο οποίος για να παίξει τον Έλβις Πρίσλεϊ...ξέχασε να μιλάει όπως μιλούσε από φυσικού του και χρειάστηκε να προσλάβει βοηθούς διαλέκτου για να ξαναβρεί την μητρική του. Όντως, επί τη ευκαιρία, όχι ιδιαίτερα αξιοθαύμαστο. Όπως και το να κοντεύεις να πεθάνεις από το σκελέτωμα (Κρίστιαν Μπέιλ, εσένα λέμε) προκειμένου να αφήσεις ένα κοινό με το στόμα ανοιχτό.