Όταν είχε βγει η «Μπαρμπαρέλα» το 1968, χωρίς να κόψει πολλά εισιτήρια στις ΗΠΑ, έκοψε λίγα παραπάνω στην Ευρώπη πάντως, χωρίς να καταχωρηθεί δηλαδή σαν εμπορική επιτυχία, εισήγαγε μια καινούρια λέξη στο λεξιλόγιο, τον τίτλο της. Η Μπαρμπαρέλα έγινε συνώνυμο ενός φαντασμαγορικού κιτς, μιας πληθωρικής, τολμηρής κάπως, αισθητικής, απολύτως ταιριαστής στο κλίμα εκείνης της εποχής. Στην Ελλάδα έγινε και ντισκοτέκ. Δεν ήταν καμμιά σπουδαία ταινία, το αντίθετο μάλλον, είχε όμως τις σκηνογραφικές/φωτογραφικές αρετές της (ο μεγάλος Κλοντ Ρενουάρ διευθυντής φωτογραφίας), είχε τον λάγνο Βαντίμ στο βιζέρ και κυρίως βέβαια είχε την συναρπαστική Τζέιν Φόντα στον ρόλο που την επέβαλε και στον ρόλο που η ίδια πάσχισε θεαματικά να αποτινάξει μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια της ζωής της εκκινώντας την περίφημη Ανόι-Τζέιν εκδοχή της που είχε τους λόγους της, είχε και τις απύθμενες χοντράδες της.
Η Σίντνεϊ Σουίνι, η 26χρονη Αμερικανίδα με τις σοβαρές φιλοδοξίες - διαβάστε παρακάτω περί αυτού - φαντάζει σαν μια πολύ καλή επιλογή για τον ρόλο. Έχει το φυσικό χάρισμα, έχει το «θράσος», είναι φρεσκο πρόσωπο και δηλώνει έτοιμη για όλα. Φυσικά η νέα Μπαρμπαρέλα, σε μια ριζικά διαφορετική εποχή, δεν θα είναι μόνο σέξι, θα είναι και πολλά ακόμα, που στην ταινία του Βαντίμ ήταν επίσης αλλά με αδιανόητο για τα σημερινά κριτήρια τρόπο.
Ο Έντγκαρ Ράιτ φλερτάρεται από την Sony για να το σκηνοθετήσει τούτο και φαντάζει καλή επιλογή - με έναν αστερίσκο: Δεν έχει δείξει μέχρι στιγμής ότι μπορεί να σκηνοθετήσει λαγνεία και σεξ ούτε για να σώσει τη ζωή του. Είναι όμως ρισκαδόρος, είναι φευγάτα σινεφίλ, είναι αρτίστας της σεκάνς, είναι «φαντασμαγορικός» κι αυτός με τον τρόπο του. Η «μισθοφόρος του σύμπαντος» θα χρειαστεί την αρτιότητά του αυτή. Μέχρι την «Μπαρμπαρέλα», θεωρώντας δεδομένο ότι θα επιβεβαιωθεί, ο Ράιτ θα έχει παραδώσει με το καλό και το «Running Man», άλλο ένα ριμέικ, για την Paramount αυτό, με τον Γκλεν Πάουελ - άλλον έναν τύπο που φλερτάρει γερά με το stardom πλέον, τον είδαμε πρόσφατα στο «Anyone But You» με την, το βρήκατε, Σίντνεϊ Σουίνι. Θλιβερούλι ήταν, αλλά οι δυο τους εμφυσούν κάτι απαραίτητο, ένα κάποιο σταριλίκι, και εισπρακτικά αποδείχθηκε η λειτουργία.
Η Σουίνι λοιπόν, που λέγαμε πριν, είναι έτοιμη να κάνει αυτό που οι ανταγωνιστές της δεν μπορούν. Σε ερώτηση για το «Madame Web», όπου παίζει δίπλα στην Ντακότα Τζόνσον, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι η ταινία που υπερηφανεύεσαι που έκανες, απαντά ευδιάκριτα: «Για μένα η ταινία ήταν σκαλοπάτι. Είναι το σκαλοπάτι που με βοηθά στην σχέση μου με την Sony. Αν δεν την έκανα δεν θα είχα επαφή με τους ανθρώπους των αποφάσεων εκεί. Τα πάντα στην καριέρα μου τα κάνω όχι μόνο για την ιστορία αλλά στρατηγικά για την δουλειά. Εξαιτίας της 'Madame Web' μπόρεσα να πάρω την 'Μπαρμπαρέλα'.»
Μη τις λες έτσι βρε παιδάκι μου τις αλήθειες και παγώνει το αίμα μας.
