Ηταν επιτυχημένη η παρομοίωση ενός συναδέλφου τις προάλλες, ότι το επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βερολίνου, λέει, θυμίζει πάντα το τμήμα του Φεστιβάλ Κανών «Ενα κάποιο βλέμμα», ενότητα συνοδευτική στο διαγωνιστικό της κορυφαίας διοργάνωσης των Γάλλων, όχι παρακατιανή, αλλά σίγουρα «δεύτερη», όπου συνήθως επιλέγονται τα περισσευούμενα.

Μια σφαιρική ματιά στο ύφος και το ποιόν των φιλμ που διαγωνίζονται φέτος για τη Χρυσή Αρκτο στη γερμανική πρωτεύουσα, δείχνει όντως αυτό. Ελάχιστοι οι βετεράνοι, σχεδόν παντελής και η απουσία ταινιών «είδους». Αδιάφορες οι επιλογές από το ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά - φιλμ που στις Κάνες δεν θα κατάληγαν όχι στο «Βλέμμα», ούτε καν στο «Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών».

Τις συγκρίσεις τις κάνουμε εν θερμώ ίσως, αλλά καθόλου νομίζουμε αυθαίρετα μετά τις πρώτες ανακοινώσεις για τις πιθανές συμμετοχές στις Κάνες. Αλμοδόβαρ, Τζάρμους, Κοέν, Ταραντίνο, Ανγκ Λι, για να αναφέρουμε μονάχα μερικούς. Ποιος από τους παραπάνω άλλωστε θα δεχόταν να στείλει την ταινία του στην Μπερλινάλε, ένα φεστιβάλ σταθερά συμπιεσμένο χρονικά ανάμεσα στη Βενετία και τις Κάνες και ουδέτερο σε εμπορικό προφίλ;
Τηρουμένων των παραπάνω αναλογιών, πάντως, διαπιστώνουμε πως ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Βερολίνου, Ντίτερ Κόσλικ, έκανε φέτος σχετικά καλή δουλειά στο επίσημο πρόγραμμα, σίγουρα καλύτερη απ ό,τι πέρυσι. Το ιρανικό «Σχετικά με την Ελι» του Ασγκάρ Φαρχαντί, το γαλλοβρετανικό «London river» του Ρασίντ Μπουσαρέμπ, το ουρουγουανικό «Gigante» του Αντριάν Μπινιέζ και το ουγγρο-ρουμανικό «Κatalin Varga» του Πίτερ Στρίκλαντ είναι μεν ταινίες που πιθανότατα στις Κάνες θα κατέληγαν σε κάποιο παράλληλο τμήμα, λόγω συνωστισμού διάσημων θαμώνων στο διαγωνιστικό, την Μπερλινάλε πάντως μια χαρά την τιμούν.