Οι περισσότεροι έχουμε μεγαλώσει κινηματογραφικά με την ιδέα του κακού παραγωγού, που παρεμβαίνει στο όραμα του ακέραιου δημιουργού και το πετσοκόβει – πολλές οι περιπτώσεις. Ο (καλός) παραγωγός, όμως, είναι συνδημιουργός της ταινίας, μπαίνει μπροστά, πολλές φορές βελτιώνει σημαντικά την ταινία – χαρακτηριστική η περίπτωση της επιμονής του Ρόμπερτ Έβανς να επιστραφεί η μια ώρα που είχε κόψει ο Κόπολα στο τελικό μοντάζ του «Νονού», φοβούμενος ότι η ταινία θα πατώσει εμπορικά αν υπερβεί τη διάρκεια δύο ωρών. Επίσης, καμιά φορά και η ανάγκη της «εμπορικής» διάρκειας βοηθά μια ταινία να ξεφορτωθεί το λίπος, κάτι που αντιλαμβανόμαστε έμπρακτα στον καιρό του streaming, όπου η οικονομία πάει περίπατο, καθώς η διάρκεια δεν είναι ποτέ πρόβλημα– τουναντίον, οι ιθύνοντες της πλατφόρμας αν μπορούσαν, θα έλεγαν στους δημιουργούς να «βάλουν κι άλλο», τους νοιάζει να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερο «περιεχόμενο».

Στο Polygon ο Όστεν Γκόσλιν  - να αναφέρουμε και τα ονόματα των συντακτών ενίοτε- έγραψε ένα άρθρο για το ζήτημα των director’s cuts, ανατρέχοντας στην ιστορία τους και ξεχωρίζοντας μερικά από τα χαρακτηριστικότερα. Αναφέρει τον «Χρυσοθήρα», που προσαρμόστηκε στην εποχή του ομιλούντος κινηματογράφου, το «Αποκάλυψη Τώρα» που ορθώς θεωρεί ότι χειροτέρεψε με το «Redux», αλλά δεν αναφέρεται στο «Final Cut» που είναι όντως η πληρέστερη και καλύτερη εκδοχή της ταινίας, και φυσικά στην «Πύλη της Δύσης» που θεωρεί ότι αποκαθιστά τη θέση της ταινίας στην κινηματογραφική ιστορία. Από Ρίντλεϊ Σκοτ ξεχωρίζει μόνο το «Blade Runner», που είναι η πρώτη ταινία που έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι την έννοια του director’s cut, και στο «Βασίλειο των Ουρανών» - βελτίωση από το theatrical cut μεν, ας είμαστε σοβαροί δε. Φυσικά αναφέρεται και στην κατά Ζακ Σνάιντερ «Justice League», που σηματοδοτεί και μια νίκη των φαν.

Διαβάστε το άρθρο εδώ, έχει ενδιαφέρον.