Η ιστορία των ρευμάτων του κινηματογράφου είναι μια λαμπρή ιστορία και μια τρανή απόδειξη της ισχύος και της σημασίας του εθνικού κινηματογράφου. Παρότι σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν ανάλογες τάσεις, περισσότερο εξατομικευμένα ρυάκια παρά ρεύματα, η διαφορά είναι ευκρινής. Η ισοπεδωτική λογική της παγκοσμιοποίησης, που έχει σιδερώσει και τους δημιουργούς και τους θεατές, δεν μπορεί να παράγει ανάλογο σινεμά. Το θέμα είναι περισσότερο περίπλοκο ασφαλώς, διότι εμπλέκεται και η παραγωγή και η διανομή στο κόλπο, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο.

Πώς να ήταν άραγε όταν εξερράγη ο «Μαύρος Θεός, Λευκός Διάβολος» στο κινηματογραφικό στερέωμα; Οι φήμες το αποθεώνουν, η εποχή του εν μέρει όμως μόνο το αναγνώρισε (στα Όσκαρ δεν έφτασε στην 5άδα του Ξενόγλωσσου, όπου όμως έφτασε μια απίθανη, όχι με την καλή έννοια, ταινία από το Ισραήλ, ή μια ξεχασμένη του Βίντερμπεργκ από τη Σουηδία, κέρδισε ο Ντε Σίκα με το «Χθες,Σήμερα, Αύριο»), η Ιστορία το αποκαθιστά. Θεωρείται η 2η καλύτερη ταινία όλων των εποχών για την Βραζιλία, σύμφωνα με τη λίστα του Abraccine - όλη η λίστα εδώ.

Ο αδικοχαμένος Γκλάουμπερ Ρόσα, είχε φτιάξει ένα έργο σκληρό σαν την πέτρα, δυσοίωνο στις παρατηρήσεις του βασανισμένου τόπου του, σκοτεινό όσο δεν πάει στην αφτιασίδωτη καταγγελία του των αυτόκλητων σωτήρων και των φανατισμένων ακολούθων τους που υλοποιούν έναν φαύλο κύκλο θανάτου και καταστροφής.

Τώρα, επιτέλους και πάλι, η ταινία έρχεται σε αποκατεστημένο 4Κ, πάνω από έναν χρόνο μετά την προβολή της νέας κόπιας στο Φεστιβάλ των Καννών του 2022.  Ιδού το τρέιλερ και η αφίσα της ταινίας.