Χρειάζεται κανείς παράδειγμα περί της εξέλιξης του κινηματογράφου του κυρίως ρεύματος; Το 1975 η πεντάδα των Όσκαρ είχε Nashville, Φωλιά του Κούκου, Μπάρι Λίντον, Σαγόνια του Καρχαρία και Σκυλίσια Μέρα. Πέρυσι είχε «Anora», «Wicked», «Substance», «Emilia Perez» και «Complete Unknown» (μεταξύ άλλων, όχι συναρπαστικά ανώτερων). Είναι δίκαιο να συγκρίνεις με μια από τις καλύτερες χρονιές των Όσκαρ; Όχι. Δεν είναι όμως περί δικαιοσύνης η συζήτηση.

Είναι κάμποσες οι σπουδαίες χρονιές στην ιστορία του σινεμά, υπό μια έννοια μάλιστα κάθε χρονιά σπουδαία είναι. Αλλά άλλο 1939, άλλο 1954, άλλο 1963, άλλο 1974, άλλο 1995 και άλλο, ας πούμε, 2021. Ή 2020 - μια λατρεμένα ειδεχθής οσκαρική χρονιά για παράδειγμα.

Το ντοκιμαντέρ του Netflix «Breakdown: 1975» θα πιάσει το 1975. Ο Μόργκαν Νέβιλ το έφτιαξε, και έχει και το προνόμιο της Τζόντι Φόστερ στην αφήγηση. Είναι σπουδαία αφηγήτρια η Τζόντι Φόστερ; Όχι. Αλλά είναι η Τζόντι Φόστερ. 9/10 κινηματογραφικές περιπτώσεις είναι ο σωστός άνθρωπος.

Στο ντοκιμαντέρ μιλούν Σκορσέζε (κλασικά), Όλιβερ Στόουν, Άλμπερτ Μπρουκς, Έλεν Μπέρστιν, Τζος Μπρόλιν, Σεθ Ρόγκεν και πολλοί ακόμα. Και μιλούν για την χρονιά που η εμπιστοσύνη στον δημιουργό, εκ μέρους των λεφτάδων, έπιασε την κορυφή της, αλλά και την χρονιά που μας αρέσει να λέμε ότι «εφηύρε» το μοντέρνο blockbuster καλοκαίρι των ΗΠΑ. Κατά μια έννοια μια χρονιά οριακή, αν και κάποιος θα έλεγε (και θα συμφωνούσα) ότι το το πνεύμα των '70ς άρχισε ήδη να φθίνει από το 1974. Όπως όμως και να δεις τα πράγματα μια χρονιά σπουδαίων ταινιών, παντρέματος τέχνης και εμπορικότητας, συμμετοχής του κόσμου, κατανόησης των στούντιο, ευτυχίας της κριτικής, άρα και εξίσου καλής τύχης οι ταινίες να έχουν «βγει» στους δημιουργούς τους. Μια καλή ιδέα το ντοκιμαντέρ, είθε να γνωρίσει και συνέχεια, μόνο καλό κάνουν τέτοιες παραγωγές.

Στις 19 Δεκεμβρίου το ντοκιμαντέρ έχει την πρεμιέρα του στην πλατφόρμα.