Ο Μπέρτον είναι ένας από τους ήρωες της γενιάς που είδε τις ταινίες του πρώτη φορά στην αίθουσα, της γενιάς των σημερινών συν-πλην 50άρηδων. Είναι ταυτόχρονα ένα αγαπημένο παιδί της κριτικής που τον αναβάθμισε τάχιστα σε auteur (αν κάτι τέτοιο συνιστά αναβάθμιση), αλλά και αδυναμία όσων νεότερων ξέφυγαν από τα δίχτυα των IP και των υπερηρωικών φληναφημάτων.

Βέβαια το πόσο αγαπάμε τον Μπέρτον δεν έχει και μεγάλη σχέση με όσα παραδίδει τα πολλά τελευταία χρόνια. Η τελευταία μεγάλη του ταινία είναι μάλλον αβίαστα το «Sweeney Todd» - ήδη 17 χρόνια πριν. Ενδιάμεσα έγινε η παλλακίδα της Disney, η εκκίνηση αυτής της καπιταλιστικής ανωμαλίας με τα live action ξαναγραψίματα των κλασικών του στούντιο του Ποντικιού (ανελέητη μετριότητα, όλα) και ένας μεσήλικος που πάλεψε τίμια να ξαναβρεί αυτό που ο ίδιος δημιούργησε 35 χρόνια πριν, έναν ψυχαγωγικό goth χαρακτήρα παραμυθιού. (Ειδική μνεία στον Μπάρι Σόνενφελντ, επίσης σημαντική φιγούρα στο κινηματάκι αυτό που έχει εκπνεύσει.)

Γνωστό επίσης πόσο ταλαιπωρήθηκε ο άνθρωπος από την εμπειρία του «Dumbo», μια ταινία που μακριά από την ισοπεδωτική μανιέρα του στούντιο ήταν όντως στα σωστά χέρια, μόνο που τώρα μας λέει ότι έφτασε στα πρόθυρα της απόσυρσης εξαιτίας της. «[...] Οι μέρες μου στην Ντίσνεϊ έχουν τελειώσει. Το κατάλαβα στην ταινία αυτή, όταν ένοιωσα ο ίδιος σαν τον Ντάμπο φυλακισμένος στο φριχτό αυτό μεγάλο τσίρκο και χρειαζόμουν να αποδράσω. Η ταινία είναι αυτοβιογραφική ως ένα βαθμό.»

Τώρα δηλώνει πάντως αναζωογονημένος από τον 2ο «Σκαθαροζούμη» μια ταινία που αν πιάσει (πράγμα δύσκολο αλλά πάντα ελπίζεις) θα τον στεριώσει. Έχει πέντε χρόνια να κάνει σινεμά και ισχυρίζεται από την πλευρά του, πέραν της ενεργοποίησης, ότι έχει ήδη στα σκαριά την επόμενη του ταινία, ένα ριμέικ του «Attack of the 50 Foot Woman», μια λατρεμένη κακή ταινιάρα του 1958, που και μόνο που την σκέφτεται ο Μπέρτον μας κάνει να θεωρούμε κι εμείς ότι βρήκε την υγειά του.