Δείγμα έναρξης κλεισίματος κινηματογραφικής σεζόν και εναύσματος κατακλυσμού «λιστών με τα καλύτερα», όπως πάντα, τα θρυλικά Cahiers du Cinema. Θρυλικά, λέμε τώρα, στην Ελλάδα είμαστε πεντέξι νοματαίοι που τα μνημονεύουμε ως τέτοια, εν ονόματι ενός παρελθόντος ένδοξου. Το παρόν δεν είναι τέτοιο, αλλά μην ψάχνουμε και ψύλλους στ' άχυρα.

Εν πάση περιπτώσει είχε ταινία ο Άλμπερτ Σέρα στην χρονιά που κλείνει (του '24 είναι αλλά προβλήθηκε αργότερα), οπότε συναγερμός στα Cahiers, έκλεισε η πρώτη θέση με το λαμπρά τιτλοφορημένο «Afternoons of Soliude». Στο Νο 2 περπάτησε με άνεση ο Πολ Τόμας Άντερσον, για μια ταινία που (στην πρώτη προβολή) δεν ενθουσιαστήκαμε όλοι και τόσο, αλλά οι πιο πολλοί ακόμα πανηγυρίζουν. Αν δεν είχε κάνει ταινία ο Σέρα, ο PTA θα ήταν στο 1 της έκδοσης.

Έκανε ταινία επίσης ο Κλέμπερ Μεντόσα Φίλιου, οπότε καπάρωσε μια θέση στην 10άδα ο «Secret Agent», μια ταινία περγαμηνών, έτσι κι αλλιώς. Μέσα επίσης ο Ισραηλινός Ναντάβ Λαπίντ, ο μεγάλος επικριτής του Ισραήλ και της τρέχουσας διοίκησης και στάσης του, που παρέδωσε το «Yes», μέσα ο Κρίστιαν Πέτζολντ με το «Miroirs No. 3», μέσα όμως και ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με το «Nouvelle Vague», μια καταχώρηση που εκλαμβάνεται και ως χρίσμα εκ μέρους της έκδοσης που γέννησε το ρεύμα κάποτε.

Προτού σας παραδώσουμε στη λίστα να πούμε ότι ο μέγας παρών στην ιστορία των λιστών του περιοδικού είναι ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ, με 25 παρουσίες στις ετήσιες λίστες, όπερ σημαίνει και να φτερνιζόταν έμπαινε, με τον δεύτερο πίσω του να έχει...11 λιγότερες (Ίνγκμαρ Μπέργκμαν) και τον τρίτο (με 13 παρουσίες) να είναι ο μέγας Κλιντ Ίστγουντ, αιώνια τιμή και καμάρι της γαλλικής έκδοσης.

Και του χρόνου!