«Θα ήταν πολύ τρομακτικό και R -rated. Θα ήταν σαν 'Aliens' με δεινόσαυρους», λέει ο Κάμερον. Και πετάει και κάτι που μοιάζει κατάτι φαρμακερό: «Όταν είδα το τελικό αποτέλεσμα, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν ο κατάλληλος άνθρωπος. Ο Σπίλμπεργκ ήταν. Γιατί έκανε μια ταινία δεινοσαύρων για παιδιά [...].Με εμένα δεν θα ήταν δίκαιο.»

Από την άλλη εμείς πανηγυρίζουμε που ο Σπίλμπεργκ τον πρόλαβε «για λίγες ώρες» στην αγορά των δικαιωμάτων του βιβλίου. Η πρώτη ταινία ήταν μια αποκάλυψη των ψηφιακών δυνατοτήτων του σινεμά και ο Σπίλμπεργκ είναι 9/10 φορές ο άνθρωπος που μπορεί να σε εισάγει σε μια νέα εποχή. Ήταν επίσης μια άσκηση στο δέος του διαφορετικού και ο Σπίλμπεργκ είναι και πάλι ο άνθρωπος να το κάνει αυτό για το πιο μεγάλο κοινό. Ήταν επίσης και μια πολύ καλή ταινία (θα χρειαστεί να επιμείνω ότι η ταινιάρα ήταν η συνέχεια του 1997 - και αυτή είναι και τρομακτική όπως λίγοι θα μπορούσαν), που εισήγαγε μια θεματική που παρότι μας ταλανίζει εδώ και 32 χρόνια, δεν μπορούσε να είναι ωραιότερη ως ενηλικίωση των σπουδαίων μάγων της βρεφικής ηλικίας του σινεμά, από τον Κούπερ ως τον Χαριχάουζεν. 

Ο Κάμερον δεν έχει την ανιδιοτέλεια του Σπίλμπεργκ, είναι πιο εξόφθαλμα auteur, επιβάλλει την θεματολογία του, την διαλεκτική του, την βία του, τις προβληματικές (αν όχι αδύνατες) σχέσεις, τον μιλιταρισμό και την κριτική του. Ο Σπίλμπεργκ, πιο πολυδιάστατα αλλά και πιο κρυμμένα auteur, έχει μοναδική και αλάνθαστη αίσθηση του κοινού, και όταν θέλει να πάει κάπου σκοτεινότερα έχει προειδοποιήσει εξαρχής. Η κινηματογραφική ιστορία εξελίχθηκε όπως έπρεπε. (Άλλο που θα είχε ενδιαφέρον μια από τις συνέχειες να είχε γίνει από την περιωπή ενός Κάμερον, αντί από αυτούς τους, συγκριτικά, second unit directors που μας έλαχαν.)