Ο χρόνος κυλάει που κυλάει γρήγορα, όταν όμως τον βλέπεις σαν ροή στα κινηματογραφικά πράγματα μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς Μαθουσάλας. Έχουν δεν έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε που ένας «Ε.Τ.», ένας «Εξολοθρευτής» και κάτι άλλες τέτοιες αρχαιολογίες ήταν η αιχμή του δόρατος, τεχνολογικά και αισθητικά. Χωρίς αμφιβολία, όπως και αυτές διέφεραν αποφασιστικά από την «Κυρία Μίνιβερ» ή την «Σειρήνα της Μαρτινίκα» (συγγνώμη για τον ελληνικό τίτλο «To Have and Have Not»), o δρόμος στρώνεται συνεχώς, η τεχνολογία σέρνει την τέχνη ξοπίσω της και κάνει έρμαιο και τους βιορυθμούς και το γούστο μας.
Ωστόσο, το ότι οι δημιουργοί κατεξοχήν τεχνολογικών ταινιών (Κόπολα, Κάμερον, Σπίλμπεργκ) διαμαρτύρονται για την κατάσταση που έχει διαμορφώσει το υπερηρωικό τοπίο, δεν θα έπρεπε να εκληφθεί με το διαδικτυακώς γνώριμο και ανόητο «ok boomers» λαλίστατων πληκτρολογίων, αλλά σαν μια ουσιώδης παρατήρηση στο θέαμα και την ψυχαγωγία (άντε και την τέχνη) καθαυτά.
Καθώς δε οι τύποι αυτοί μπορεί να είναι 60αρηδες, 70άρηδες και 80άρηδες αλλά είναι οι ίδιοι ενεργοί μάστορες και πρωτοπόροι, κατά κάποιον τρόπο, της τεχνολογικής επίδρασης στην κινηματογραφική εικόνα, ο λόγος τους βαρύνει. Όχι βέβαια ότι μετράει και καθόλου αυτό για ένα κοινό που ουδόλως καλύπτεται από τους «παραδοσιακούς τρόπους». Όταν ο κόσμος δεν έχει και μεγάλη σχέση με αυτόν του 1980, ή του 1940 πολύ περισσότερο, η μαζική ψυχαγωγία και το πλήθος της δεν χρωστάει σε κανέναν πίστη και αφοσίωση.
Εντούτοις κάποια βασικά δεν άλλαξαν, αλλά το blockbuster τα λησμονεί. Όπως για παράδειγμα ότι το σινεμά δεν απευθύνεται μόνο σε 14χρονους και το ότι οι άνθρωποι μεγαλώνοντας προσαρμόζονται σε νέες συνθήκες, νέων ερωτημάτων. Η τέχνη, ως ανθρώπινο πόνημα, είναι αδύνατον να απουσιάζει. (Εκτός εάν, συνωμοσιολογικά κάπως, πρέπει να σκεφτούμε ότι η τέχνη εξορίζεται σκόπιμα από τον ρόλο της. Άλλη κουβέντα). Έτσι λοιπόν, λέει ο Τζίμι ο Κάμερον, που στο κάτω-κάτω το έχει χτίσει (2-3 φορές) το μαγαζί που η Μάρβελ βομβαρδίζει ανηλεώς, ότι «οι υπερήρωες της Marvel και της DC (σ.σ. εξαιρεί τα Spider-Man του Σαμ Ρέιμι) είναι επίπεδοι και δεν διαθέτουν ουδέν πραγματικό, βαθύτερο αίσθημα ή κίνητρο αντλημένο από τον πραγματικό κόσμο. Όλοι τους συμπεριφέρονται λες και είναι στο κολέγιο.»
«Βλέπω αυτά τα μεγάλα, εντυπωσιακά έργα - Marvel και DC εννοώ εσάς - και δεν διαπιστώνω να έχει σημασία η ηλικία των χαρακτήρων. Έχουν σχέσεις, αλλά στ΄αλήθεια δεν έχουν. Ποτέ δεν χάνουν κάτι λόγω των παιδιών τους. Τα πράγματα που μας κρατάνε και μας δίνουν δύναμη, αγάπη και σκοπό δεν συγκαταλέγονται στους χαρακτήρες αυτούς, δεν υπάρχει πουθενά αυτή η εμπειρία. Και αυτός δεν είναι τρόπος να κάνεις ταινίες», λέει ο Κάμερον.
Δεν είναι πράγματι, λέμε κι εμείς, θεωρώντας πάντως ότι μερίδιο ευθύνης του δρόμου που ακολουθείται σήμερα έχει το boom των boomers της δεκαετίας του '80. Που μπορεί να σεβάστηκε αφηγηματικές/θεματικές αρχές και να έκανε και μεγάλες ταινίες (πράγμα που λείπει σήμερα από το blockbuster), όμως προκάλεσε την τεχνολογική έκρηξη, έμπασε για τα καλά την απόδραση δια της τεχνολογίας στην αισθητική του σινεμά και, αναμενόμενα, μπορεί να απολαύσει σήμερα τα τέκνα του να κανιβαλίζουν απεριόριστα ακόμα και αυτή την ανθεκτική χολιγουντιανή φόρμα.
Αλλά όλα αυτά είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση. Που στις 16 Δεκεμβρίου, ελέω «Way of Water», θα συμβεί εκ νέου.
