Ο Γούλιαμ Φρίντκιν έφυγε από τη ζωή πριν η νέα του ταινία, το «Caine Mutiny Court-Martial», κάνει την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας. Δυστυχώς, η ταινία θα προβληθεί στο Showtime στις ΗΠΑ και στο Paramount+, όπου υπάρχει στον υπόλοιπο κόσμο – για την χώρα μας, εκτός απρόοπτου, μάλλον κατευθύνεται προς τη συνδρομητική τηλεόραση, αλλά ελπίζουμε κάτι να αλλάξει και να το δούμε στη μεγάλη οθόνη στο τέλος.

Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της χτες, έλαβε θετικές κριτικές, όχι πολύ θετικές, αλλά σίγουρα καλύτερες από το παρεμφερές «Rules of Engagement» που είχε γυρίσει το 2000. Ο πρόεδρος της φετινής κριτικής επιτροπής Ντάμιεν Σαζέλ μίλησε για τον σκηνοθέτη. «Όταν ήμουν μικρός άκουγα Φρίντκιν και τον είχα συνδυάσει με το συναίσθημα του φόβου. Ίσως να φταίει ο Εξορκιστής, δεν είχα δει ακόμα την ταινία, αλλά είχα δει το όνομα του στην αφίσα και είχα συνδυάσει το όνομά του με τις σκοτεινότερες πτυχές της φαντασίας. Συνεπώς, για μένα Φρίντικιν σήμαινε φόβος», δήλωσε ο Σαζέλ.

«Σήμερα όμως το όνομα του σημαίνει αγάπη για μένα. Αγάπη για το σινεμά, αγάπη για όλες τις τέχνες και ένα όραμα για το πώς μπορούν να διασταυρωθούν και να αλληλοσυμπληρωθούν. Ένα όραμα για ένα σινεμά όχι αποκομμένο, μα συνδεδεμένο με τη μουσική, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική και, φυσικά, την όπερα. Σκέφτομαι την ευγένεια και τη γενναιοδωρία που μου έδειξε στα πρώτα μου βήματα. Εγώ και ο μοντέρ μου είχαμε σε λούπα την αυτοκινητιστική καταδίωξη στο French Connection, όταν μοντάραμε το Whiplash. Kαι με κάλεσε σπίτι του και δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι ένας άνθρωπος που γύρισε τόσες ταινίες- γροθιά στο στομάχι ήταν τόσο ζεστός και γλυκός. Για να επιστρέψω, όμως, στο ζήτημα του φόβου, συμβαίνουν πολλά σήμερα στο σινεμά, ειδικά στο Χόλιγουντ. Και χάσαμε τον Φρίντκιν, όταν τον χρειαζόμασταν περισσότερο. Ήταν ατρόμητος με κάθε έννοια της λέξης. Οι χαρακτήρες του πηγαίναν ενάντια στα όρια του επιτρεπτού και του πιθανού και τελικά τα ξεπερνούσαν».

Θα μας λείψει σίγουρα, είναι κρίμα που τον θεωρούσαμε δεδομένο, ελπίζουμε να επανεκτιμηθούν κάποιες ταινίες του στο μεταξύ – το «Hunted» πχ., που πέρασε απαρατήρητο, είναι αξιόλογη ταινία είδους, από αυτές που θα σκότωνε για να έχει στην ύστερη φιλμογραφία του ο Λίαμ Νίσον.