Κι εκεί που λες το μιούζικαλ πάει να αναθαρρήσει (δεν έχουν βγει και λίγα, αναλογικά, τα τελευταία χρόνια), κι έρχεται ένας «Joker» να το πυροβολήσει στο πόδι, εμπορικά μιλώντας πάντα, μια ταινία-δάσκαλος του είδους επιστρέφει για να υπενθυμίσει.

Τι να υπενθυμίσει όμως; Ο μοντερνισμός της ταινίας του Ντεμί δεν βρήκε ανάλογα επιτυχείς μιμητές. Ο ρομαντισμός της θα χρειαστεί πολλά χρόνια να γίνει κατανοητός σήμερα, παρασάγγας απέχει η εποχή, έστω κι αν τα μοντερνιστικά '60ς έμοιαζαν ακατάλληλα για τις αποχρώσεις της ταινίας, η σημερινή ατμόσφαιρα είναι ανοιχτά αδιάφορη. Μάλλον νοσταλγικά θα λειτουργήσει η ταινία και κρατά κανείς μια ελπίδα ότι κάποιοι εκκολαπτόμενοι δημιουργοί θα την δουν, θα τους μιλήσει, και κάποτε στο μέλλον κάτι θα γεννηθεί με τη ρίζα του στις «Ομπρέλες».

Η ιστορία του έρωτα της θείας ομορφιάς Ντενέβ με τον Νίνο Καστελνουόβο είναι τυπικό μελό απογειωμένο στην στρατόσφαιρα - κι ακόμα παραπάνω τώρα που πέρασαν τα χρόνια - από ένα ντελίριο χρωμάτων, μια ιστορική μουσική από τον Λεγκράν και μια γεμάτη αυτοπεποίθηση σκηνοθεσία του Ντεμί που, προσωπική άποψη, δεν θα έφτανε ποτέ ξανά σε τέτοια ύψη, πριν ή μετά. Κι ας αγαπάμε εδώ την Ανούκ Αιμέ της μελαγχολικής «Lola», κι ας συμφωνούμε όσοι ότι η χάρη των «Κοριτσιών του Ροσφόρ» είναι απτή (Ντενέβ-Ντορλεάκ, πώς να αντισταθείς).

Η ταινία στα 60 της αποκαθίσταται σε 4Κ, μάλλον, εκθαμβωτικό, θα βγει σε ένα κάποιο κύκλωμα αιθουσών στις ΗΠΑ, ιδού το τρέιλερ, ακολουθεί και η ατυχής (επίσης προσωπική άποψη) νέα αφίσα και λίγη ακόμα μουσική γιατί κάποια πράγματα καλό είναι να αναπαράγονται.