Διΐστανται οι απόψεις για την χρησιμότητα site όπως οι Rotten Tomatoes και το Metacritic, που συλλέγουν τις αγγλοσαξονικές υπάρχουσες κριτικές και ποσοστοποιούν την κριτική ποιότητα μιας ταινίας. Για κάποιους είναι ένας χρήσιμος ιστότοπος επειδή βρίσκεις συγκεντρωμένες κριτικές. Για άλλους, επειδή βαριούνται το διάβασμα, ένας καλός τρόπος να διαβάσεις αποσπάσματα και να πάρεις μυρωδιά περί τίνος πρόκειται. Θα υπάρχουν και «κριτικοί» που τις συμβουλεύονται να ξέρουν περίπου πώς να τοποθετηθούν στα πράγματα. Εν γένει όμως είναι κάπως σαν τα αστεράκια: ένας καλός τρόπος να αποφύγεις την ουσία, που θέλει δουλειά, και να προσχωρήσεις στην «άποψη», που δεν θέλει καμμία. 

Στην πλάκα του πράγματος, αφού δεν υπάρχει βέβαια ικμάδα σοβαρότητας στην επί τοις εκατό κριτική απεικόνιση ενός έργου, το Rotten Tomatoes έχει από καιρό εγκαινιάσει την «αρχειακή» κατηγορία του. Και σε αυτήν, στα πλαίσια του αρχαιολογικού σκαψίματος σε αρχεία εντύπων που χρονολογούνται ακόμα και από την εποχή των υπό συζήτηση ταινιών, ανεσκάφη μια κριτική της Chicago Tribune, ανυπόγραφη, στην οποία ο κριτικός δεν εντυπωσιάστηκε από μια ταινία που «χαραμίζει την απλότητα για την εκκεντρικότητα» και δεν έχει «κάποια ιδιαίτερη ψυχαγωγική αξία». Έγραψε ο γίγαντας.

Έτσι όμως, ο «Πολίτης Κέιν» δεν ανήκει πλέον στις άπταιστες ταινίες του site, κατακρημνιζόμενος από το 100% στο 99%, ποιος ξέρει αντάμα με ποιες άλλες δεύτερες παραγωγές. Ως εκ τούτου, ο «Εξολοθρευτής» και το «Paddington 2» λογίζονται πλέον καλύτερες ταινίες. Και το χειρότερο είναι ότι εδώ που τα λέμε δεν θα είναι και λίγοι αυτοί που πάντα το πίστευαν...