Έχασε ένα κάρο λεφτά με το «Megalopolis» και οι πιθανότητες έλεγαν (μεταξύ μας το λένε ακόμη) ότι η σκέψη και μόνο για «επόμενη δουλειά», όπερ σημαίνει για χρηματοδότηση πρώτα απ' όλα, είναι τραβηγμένη.
Άστα όλα πίσω. Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, εντελώς γενναία, εντελώς μοναχικά - αν όχι δονικχωτικά - στα καθόλου ρομαντικά (και λόγω ageism) χρόνια μας, είναι ο δημιουργός όπως κάποτε τον φανταζόμασταν, όπως κάποτε (σε εξαιρετικές περιπτώσεις) επαληθεύονταν. Είναι ο αυλητής που περπάτα μπροστά κι όσοι θέλουν και μπορούν, ακολουθούν.
Κάπου κάπως βρήκε λεφτά, λένε οι φήμες. Και τον επόμενο μήνα θα πάει στην Ιταλία για ένα γύρισμα 30 ημερών του «Glimpses of the Moon», σχεδίου που εδώ και μήνες είχε πει έτσι κι αλλιώς ότι είναι «γραμμένο κι έτοιμο να ξεκινήσει άμεσα». Είχε πει ότι είναι «μετρίου προϋπολογισμού» και ότι χρειάζεται και κάποιον άλλον να βάλει λεφτά γιατί δανείστηκε από όπου μπορούσε να δανειστεί για το «Megalopolis». Φαίνεται ότι κάποιος/κάποιοι βρέθηκαν.
Κάποιοι, αναπόφευκτα, θα πουν ότι βρέθηκαν «κορόιδα», άλλοι ότι πρέπει να «υπάρχει ένα όριο και πρέπει να ξέρεις να σταμάτας». Δεν τους ρώτησε κανείς, δεν δανείστηκε κανείς τα χρήματά τους. Η γνώμη τους δεν έχει σημασία. Η δημιουργία, έχει. Πόσο μάλλον όταν περιέχει ταλέντο, ιδέες, πάθος και, ναι, ανιδιοτέλεια. Άλλοι θα χάιδευαν τις κοιλιές τους, κοιτάζοντας τις δάφνες τους αν είχαν γυρίσει μια σκηνή από αυτές που έχει γυρίσει ο Κόπολα. Άλλοι θα έψαχναν τρόπους να κερδίσουν αιώνια φήμη, πολιτική ορθότητα, ένταξη στην σωστή μεριά της Ιστορίας, ατέρμονα βραβεία, Όσκαρ. Αυτός ξανάγινε μαθητής, απέτυχε, ξανασηκώθηκε, απέτυχε πάλι (για πέντε ζωές απέτυχε) και συνεχίζει. Ακόμη κι όταν αποτυγχάνει, ανυψώνεται. Επειδή εργάζεται και περπατά σε δρόμους που κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι και πώς θα προσληφθούν.
Τούτο το περιγράφει σαν ένα μιούζικαλ του '30, με μερική έμπνευση το «Awful Truth» του Λίο ΜακΚάρεϊ. Καστ δεν έχει ανακοινωθεί, δεν αποκλείεται να επενδύσει σε νέες φάτσες πρωταγωνιστικά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα βγάλει από το καπέλο του ο γερο-δακτυλουργός. Δεν είναι, άραγε, αυτή η πιο σπουδαία θεμελιώδης ιδιότητα του μάγου; Δεν είναι αυτή η καλύτερη προοικονομία του...Prestige του;
Με το καλό και μακάρι.
