Αν και έλειπαν κάποιοι (γιατί Μάρτιν, γιατί Μπράιαν;), το περασμένο Σάββατο ήταν μια μεγάλη γιορτή της αναγεννησιακής γενιάς του '70. Τι κι αν οι δεκαετίες βαραίνουν; Τα παιδιά, τα πιο «καλά παιδιά», ήταν εκεί. Και ήταν μαζί με τα μετρημένα κι αμέτρητα δικά τους παιδιά κι εγγόνια, τους ανθρώπους που επηρέασαν βαθιά, εκείνους που χρωστούν την έμπνευση της δική τους διαδρομής στον τιμώμενο, Φράνσις Φορντ Κόπολα.

Οι χαρακτηρισμοί, ως είθισται σε τέτοια βράδια έδιναν κι έπαιρναν. Ναι, αυτές οι βραδιές, με τα αλληλοσυχαρίκια τους και τον ενίοτε ασυγκράτητο έπαινο, φαντάζουν κάποτε μπανάλ κι υπέρμετρες, ακόμα και, κάποιες φορές, αχρείαστες, αν όχι βεβιασμένες. Για κάποια πρόσωπα, ωστόσο, η τιμή αυτή είναι απλά αναλογική. Ο Κόπολα, μόνο λίγο ηλικιακά βαρύτερος από τους λοιπούς μιας σπουδαίας γενιάς, είναι όμως και ο πατριάρχης της - όντως κατά μία έννοια μαζί με τον Μπράιαν Ντε Πάλμα. Ξεκίνησε νωρίτερα, προόδευσε κι επιστεγάστηκε μακράν πιο πρώιμα, στήριξε πριν καλά-καλά κάποιοι καταλάβουν τον καλλιτεχνικό εαυτό τους. Όπως είπε ο Ρον Χάουαρντ σε ένα απολαυστικό στιγμιότυπο ενθυμούμενος την εποχή του «Αμέρικαν Γκραφίτι» είχε κάτι το να ακούς τον Κόπολα, ούτε 35 χρονών ακόμα, να απαντά σε έναν θρασύ executive που πήγαινε να θάψει την ταινία πριν καλά-καλά βγει: «Στην αγοράζω τώρα αμέσως». Ούτε λεφτά είχε, ούτε όποια δυνατότητα να το κάνει, όμως την δουλειά του την έκανε, ο παραγωγός μεταπείστηκε. Και η ταινία έγινε η πιο αποδοτική εισπρακτικά στην εποχή της. Και γέννησε κι εκείνη με την σειρά της κάμποσους...

 Ο Σπίλμπεργκ αναφέρθηκε εκτενώς στο πώς από τη μια ο Κόπολα είναι ένας πολεμιστής-υπερασπιστής των ανεξάρτητων καλλιτεχνών. «Πάντοτε είσαι άφοβος στις ιδέες, την γνώμη και την έμπνευση.» Θυμήθηκε την πρώτη φορά που ήρθε ο Κόπολα στην παρέα με μια πρώιμη 5ωρη κόπια της «Αποκάλυψης»: «Όταν τελείωσε μας ρώτησες όλους, τι είδαμε, πώς αισθανθήκαμε. Μας προσκάλεσες όλους σε αυτό το ταξίδι και όλοι σου είπαμε που χαθήκαμε, που συναντηθήκαμε και μείναμε όλοι περιδεείς να μαθαίνουμε ότι μένοντας ανοιχτός και σε αναζήτηση ήταν πράγματι υπερδύναμή σου.[...] Για μένα ο 'Νονός' είναι η καλύτερη αμερικανική ταινία που έγινε ποτέ. [...] Ως νέοι είναι τους γονείς μας που θέλουμε να κάνουμε περήφανους, μετά τους φίλους, τους συναδέλφους και μετά τους ομολόγους μας, όμως εσύ, κύριε, δεν έχεις ομολόγους. Πήρες ότι είχε υπάρξει ως τότε και επαναπροσδιόρισες τον Κανόνα του αμερικανικού σινεμά και κάνοντάς το ενέπνευσες μια γενιά αφηγητών που θέλουν να σε κάνουν περήφανο με τη δουλειά τους, με τη δουλειά μας. Κι εγώ πάντοτε θέλω να σε κάνω υπερήφανο με την δική μου.»

Ο Κόπολα σε όλη τη βραδιά, διαβάζουμε, ήταν ανάμεσα συγκινημένος και poker face, αλλά στην ομιλία του, όπως θα περιμέναμε, κυριάρχησε το συναίσθημα, οι φίλοι, η οικογένεια. Ενδεικτικά έκλεισε λέγοντας: «Και τώρα, εδώ, σε αυτό το μέρος που με δημιούργησε, το σπίτι μου, δεν είναι μέρος διόλου, είναι εσείς, φίλοι, συνάδελφοι, δάσκαλοι, συμπαίκτες, οικογένεια, γείτονες, όλα τα όμορφα πρόσωπα που με καλωσορίζουν γιατί δεν είμαι, και δεν θα είμαι ποτέ, τίποτα παραπάνω από ένας από εσάς.» 

Ντε Νίρο, Πατσίνο, Φορντ, Λέιν, Χόφμαν, Χάουαρντ, Σπάικ Λι ήταν ορισμένοι από τους παρόντες που ανέβηκαν με ευγνωμοσύνη στην σκηνή. Πριν από αυτούς ο Μόργκαν Φρίμαν είχε ανοίξει με την ατάκα της σεζόν: «Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα είναι πάντοτε ο ανεξάρτητος δημιουργός, ο ονειρευτής ονείρων που κοστίζουν -και χάνουν- εκατομμύρια. Αλλά για απόψε γαμήστε τους τραπεζίτες και τους χρηματοδότες. Είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε Τέχνη». 

Κι όχι δεν χάνουν βέβαια πάντα εκατομμύρια. Όμως είναι η Τέχνη αυτής της γενιάς, αυτή η λογική του '70 που έγινε με σκοπό τις ιστορίες, τους χαρακτήρες, τα σημειωμένα κι ασημείωτα νοήματα, την Τέχνη αλήθεια, που άλλαξε και σφράγισε το σινεμά. Αυτό που συζητάς για χρόνια αργότερα, αυτό που αισθάνεσαι ότι σημείωσε τη ζωή σου, αυτό που ολοφάνερα πια δεν διαθέτει το αμερικανικό σινεμά γιατί αφέντες του δεν είναι οι δημιουργοί, αλλά οι φτωχομεγαλοπαραγωγοί.