Από τα παιδιά του '70 δεν θέλει ιδιαίτερη ευρυμάθεια για να βρεις τους εμμονικούς, τους σπασίκλες, τους φιλόδοξους, τους ατόφιους, τους αυτόχθονες, τους πρωτοπόρους. Βάλτε εσείς τα ονόματα, άλλωστε οι χαρακτηρισμοί γίνονται με καλοήθεια και ελαφρότητα. Οι πρωτοπόροι όμως έχουν τον Κόπολα στο εξώφυλλο.

Σε συνέντευξη στο Rolling Stone που βγήκε χθες (εντυπωσιακή, την βρίσκετε εδώ) ο Κόπολα αποκάλυψε ότι κυοφορεί δύο ακόμα σχέδια, ανεξάρτητα από το πώς θα πάει τελικά το «Megalopolis». Το ένα είναι μια «παραδοσιακή» ταινία που θέλει να γυρίσει στην Αγγλία, μιας και εκεί «δεν έχω μεγάλο παρελθόν με την Έλινορ, οπουδήποτε αλλού όλα μου την θυμίζουν» και εύχεται κάποιος να βρεθεί να το χρηματοδοτήσει. Το άλλο είναι το «Distant Vision», που αφορά στην ιστορία τριών γενιών Ιταλοαμερικανών, όπως η δική του οικογένεια, στην διάρκεια της ζωής των οποίων εφευρίσκεται η τηλεόραση. «Αυτό θα το χρηματοδοτήσω, ότι κι αν κάνει το 'Megalopolis'. Θέλω να ξαναρίξω το ζάρι με τούτο.»

Για το «Distant Vision» ο Κόπολα έχει δουλέψει αρκετά στο παρελθόν (δείτε τα βίντεο στο τέλος του άρθρου) και είναι μέρος της live cinema εννόησής του, ένα συναρπαστικό κράμα δημιουργίας μιας ζωντανής παραγωγής σε όλα της τα επίπεδα. Πριν περίπου μια δεκαετία ο Κόπολα είχε κάνει ένα workshop του «πράγματος» αυτού στο UCLA και ένα χρονικό του θα δείτε στα βίντεο που ακολουθούν.

Τίποτα λιγότερο από έναν δημιουργό-δάσκαλο που έχει άριστες σχέσεις με την μαθητεία, που δεν ζει για την υστεροφημία του επιδιώκοντας τον περφεξιονισμό και την ακαδημαϊκή ευλογία, που δεν παύει να βλέπει το σινεμά ως έκφραση, αλλά και ως τεχνική, ως τέχνη αλλά και ως παραγωγή, που βάζει λίθους με την σκέψη και τις δημιουργίες του - έστω κι αν αυτές απευθύνονται (και «κρίνονται») από ανθρώπους ίσως λιγότερο έτοιμους ή διαθέσιμους να πειραματιστούν με άυλες ακόμα μορφές κινηματογράφου που ίσως στο μέλλον αποκαλούνται κινηματογράφος ισότιμα με όσα γνωρίζουμε σήμερα.