H ύβρη είναι μια αμαρτία που εντοπίζεται σε πάσης φύσεως θρησκείες και δοξασίες . Είναι μια έννοια στενά συνδεδεμένη με την υπέρβαση του μέτρου, με την πεποίθηση του ατόμου ότι μπορεί να αψηφήσει νόμους ανθρώπινους και θείους για να προσεγγίσει τη θέωση, σε πείσμα της ενδεχόμενης τιμωρίας γι' αυτή την προσβολή. Από αυτή τη σκοπιά, με το «Sinners» ο Ράιαν Κούγκλερ αποδείχτηκε  «αμαρτωλός» επιπέδου Κόπολα.

Με τα λεφτά ενός μεγάλου στούντιο και με το πρόσχημα μιας ταινίας είδους, ο Κούγκλερ παρέκαμψε όλα τα «δεν» και τα «μην» της μαρκετίστικης συγκλήτου και έχτισε μια ταινία αταξινόμητη, με ενωτικό παράγοντα τη μουσική, που κάμπτει τον πραγματικό χρόνο και ενώνει παρελθόν, παρόν και μέλλον με τρόπο αδύνατο να εννοήσει ο ορθολογιστικά εκπαιδευμένος νους μας. Πρόκειται για ένα χωνευτήρι ειδών, λαών, ανθρώπων, σωματικών υγρών – από το «Batman Returns» είχαμε να δούμε τόσο ερεθισμένη στουντιακή υπερπαραγωγή- και ήχων, επίμονα απρόβλεπτο και πεισματικά απρόθυμο να προσφύγει στη μονοσήμαντη παραβολή – σήμα κατατεθέν του επονομαζόμενου «αναβαθμισμένου τρόμου».

 Όσοι εκτίμησαν τη ζωή μέσα στο «Κότον Κλαμπ» του Κόπολα, όπου κάθε τραπέζι έμοιαζε να έχει τη δική του ιστορία, θα εκτίμησαν και το «Sinners», όπου κάθε ζευγάρι που χορεύει φαίνεται να σιγοτραγουδά το δικό του μπλουζίστικο άσμα. Σε αντίθεση με τις αντίστοιχες κινηματογραφικές ύβρεις του Κόπολα από τη δεκαετία του '80 και μετά, το «Sinners» αγκαλιάστηκε μαζικά από τους θεατές και χαιρετίστηκε από την κριτική. Ίσως το κλειδί να έγκειται στον βαμπιρισμό, δεδομένου πως από τις ανάλογα αταξινόμητες και χαοτικές ταινίες του σπουδαίο δημιουργού, μόνο ο «Δράκουλας» βρήκε κοινό τόπο με το μεγάλο κοινό.

Καμία έκπληξη δεν μας προξένησε ο παιάνας του Κόπολα για τον Κούγκλερ και την ταινία του – ήταν ένας αναπόφευκτος χαιρετισμός ενός μεγάλου «υβριστή» προς έναν άλλο. «Σκέφτομαι το Sinners», έγραψε ο Κόπολα στον λογαριασμό του στο instagram. «Κάτι τόσο μεγάλο, τόσο προσωπικό, τόσο επικό και τόσο εξωφρενικό δεν μπορεί να παραγνωριστεί. Το κλειδί για να καταλάβω την επίδραση ενός φιλμ πάνω μου είναι αν νιώθω ότι προσκλήθηκα σε μια ζωή ή μια εμπειρία που δεν θα μπορούσα να ζήσω αλλιώς. Το Sinners είναι αυτό. Ένα ιστορικό έπος, μια ταινία τρόμου, μια μπλουζίστικη εξτραβαγκάντζα. Μια αφρο-αμερικανική άποψη, η υπέρτατη βαμπιρική ταινία, όλα στην υπηρεσία μιας γιγάντιας καλλιτεχνικής σύνθεσης. Βλέποντας αυτή τη δουλειά, νιώθεις να σε απορροφά σε τόσα επίπεδα, μέσα από τα μάτια και την ψυχή ενός φυσικού ταλέντου που αψηφά περιγραφές και ορισμούς: ενός ταλέντου που απλώς είναι τέτοιο και θα συνεχίσει να υπάρχει μέσα στα επόμενα χρόνια».

Και μακάρι να συμβεί έτσι. Τι θα απογίνουμε δίχως κινηματογραφικούς υβριστές;