Είναι η στιγμή που λες κατάλληλη για έναν ακόμα φιλιππικό εναντίον αυτής της καθεστωτικής δημοσιογραφικής υποκουλτούρας που βάλθηκε - και κατάφερε - να κάνει τους ανθρώπους να σταυρώνουν ανθρώπους του σινεμά, ταυτόχρονα ενδιαφερόμενοι λιγότερο για το ίδιο το σινεμά. Είναι επίσης η ίδια κουλτούρα που την λες και συγκοινωνόν δοχείο με μια πολιτική στάση γενικής συνωμοσιολογικής αμαύρωσης, που θυμίζει λόγο του Τραμπ, παρά δημοσιογραφία. Είναι η στιγμή, αλλά μετά αναρωτιέσαι αν αξίζει τον κόπο, και η απάντηση είναι αρνητική.
Γεγονότα: Την περασμένη Παρασκευή το Variety δημοσίευσε ένα άρθρο, μετά βίντεο, το οποίο αποκλειστικά (!) απεδείκνυε και καλά την ασυγκράτητη λαγνεία του Φράνσις Φορντ Κόπολα στο σετ του «Megalopolis», όπου αντιεπαγγελματικά, και καλά, χαριεντιζόταν με μέλη του καστ. Το άρθρο απέτυχε στα ποθητά του κλικ, πήρε και τα σχόλια που του αναλογούν (ότι είναι άρθρο φυλλάδας).
Τώρα έρχεται και η απάντηση από την Ρέινα Μεντζ, την άμεσα εμπλεκόμενη ηθοποιό στο πλατώ, η οποία δηλώνει στο Deadline: «Δεν έκανε τίποτα που να κάνει εμένα, ή όποιον στο πλατό, να αισθανθεί άβολα. Μου προκαλεί αηδία, και είναι πλήρως αντιεπαγγελματικό, ότι σε κλειστό σετ κάποιος τραβούσε βίντεο (σ.σ. και μετά το πούλησε στο Variety!). Είναι επίσης αηδιαστικό διότι ο άνθρωπος μιλούσε διαρκώς για την σύζυγό του, η οποία και βρισκόταν στο σετ σχεδόν κάθε μέρα. Αποκρουστικό το ότι θέλουν να περάσουν ένα μήνυμα με αυτό το βίντεο. Απλά αποκρουστικό.»
Πλάκα έχει η συνέχεια: «Στην πραγματικότητα ήμουν εγώ που του ζήτησα να χορέψουμε. Και το έκανα μπροστά σε όλους.[...] Κι εκείνος μου είπε ότι 'είμαι τζέντλμαν, δεν θα έλεγα ποτέ όχι σε μια κυρία' και μετά χορέψαμε. Ήταν πάντοτε κύριος, σαν ένας χαριτωμένος Ιταλός παππούς που γυρνούσε το σετ, ένας καλός, γενναιόδωρος άνθρωπος».
Τώρα γιατί χτυπούν κάτω από τη ζώνη -και ψευδώς- έναν άνθρωπο σαν τον Κόπολα είναι άλλη μια αφορμή για φιλιππικό. Μοιάζει δε ακόμα πιο ασυγχώρητο γιατί θεωρητικά είσαι μια κινηματογραφική έκδοση που σε καιρούς χαλεπούς καλλιτεχνικά και χρόνια βιομηχανικής ισοπεδωτικής κυριαρχίας, ένας υπέργηρος θρύλος βάζει τα λεφτά του για να κάνει μια ταινία έξω από το σύστημα αυτό. Μπορείς να αντιπαθήσεις, να μισήσεις την ταινία, δεν λέει κανείς ότι πρέπει υποτελώς να την λατρέψεις «επειδή είναι ο Κόπολα», αλλά η αβάσιμη, ψευδεπίγραφη προσωπική επίθεση, χωρίς να λογαριάζει κανείς ότι ο άνθρωπος βρίσκεται και σε προσωπικό βαρύ πένθος, δεν δείχνει μόνο ολίγιστους αρθρογράφους και πολικό ηθικό ανάστημα, σε κάνει να σκέφτεσαι μήπως πίσω από αυτό υπάρχει κάποιο μυστηριώδες σχέδιο όχι απλά μοντέρνας «εικονομαχίας» αλλά και κατακρήνισης όσων υψώνουν φωνή καλλιτεχνικής διαφοράς στο σημερινό χολιγουντιανό γίγνεσθαι.
H πιο αναμενόμενη ταινία της χρονιάς, για τους καλύτερους λόγους παραμένει:
