Ομολογουμένως με τα τύμπανα του πολέμου να παραληρούν γύρω μας, η χαρά λόγω της επιστροφής ενός μεγάλου καλλιτέχνη στην ενεργό δράση μοιάζει με στρουθοκαμηλισμό. Ανέκαθεν ήταν σαφές ότι ο κόσμος δεν διοικείται από καλλιτέχνες - άσε που δεν ξέρεις και αν αυτό θα συνιστούσε βελτίωση - είναι όμως τόσο κρουστή η αθλιότητα γύρω μας που είναι εύκολο να αντικατασταθεί η όρεξη με το πάγωμα.

Θα αντισταθούμε.

Μένοντας μετά παρρησίας στα «δικά μας», και με δεδομένο έναν καημό για το ότι γίγαντες όπως οι Νίκολσον και Χάκμαν παράτησαν την Υποκριτική αρκετά πριν την ώρα τους, είναι πολύ ωραίο νέο να ακούς ότι ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ο μακράν πιο μεγάλος της γενιάς του και σαφώς ένας από τους 10 μεγαλύτερους άνδρες ηθοποιούς όλων των εποχών, λύνει την ερμηνευτική σιωπή του και επιστρέφει. Τελευταία του εμφάνιση ήταν ένα αριστούργημα, η «Αόρατη Κλωστή» του Πολ Τόμας Άντερσον, επτά ολόκληρα χρόνια πριν.

Σου κόβει λίγο τη φόρα ότι θα το κάνει για λόγους...οικογενειακούς. Το «Anemone» είναι το ντεμπούτο του καλλιτέχνη γιου, Ρόναν Ντέι Λιούις, οπότε αν αντί για την αφάνεια καταφέρουμε μια διανομή και κάποια εισιτήρια παραπάνω, θα είπε ο μπαμπάς Ντάνιελ, γιατί να μην βοηθήσω;

Το σενάριο το έγραψαν μαζί μπαμπάς-γιος, οι Σον Μπιν, Σαμάνθα Μόρτον, Σάμιουελ Μπότομλι και Σάφια Όουκλι-Γκριν, γεμίζουν άριστα το καστ, ο Μπεν Φόντερσμαν φωτογραφίζει («Love Lies Bleeding» - μπορούσαμε καλύτερα εδώ, μακάρι να πέφτουμε έξω), ο Κρις Όντι σκηνογραφεί («Zώνη Ενδιαφέροντος»), η Τζιν Πέτρι κοστουμάρει («Το Στέμμα»). Όχι κι άσχημα. Παραγωγική πίστη στο έργο δείχνουν οι Focus αλλά και η Plan B (λέγε με Μπραντ Πιτ), για μια διανομή που πάει για το 2025. Η ιστορία θα περιγράφει τις περίπλοκες οικογενειακές σχέσεις πατεράδων, γιων και αδελφών.

Ποντάρονται κάποιες ελπίδες εδώ και για την ταινία και για την πιθανότητα, «τώρα που μεγάλωσε το παιδί», ο 67χρονος Ντάνιελ να θυμηθεί τα καλά της δουλειάς και να γυρίσει κάπως συστηματικότερα κοντά μας.