Όταν κάποιος είναι τόσο ευγενής, τόσο σεμνός και έχει αυτό το χαμόγελο και αυτή τη σοβαρότητα, δεν είναι και πολύ εύκολο να καταλάβεις τι ακριβώς σκέφτεται και δεν αφήνεται να το εκφράσει. Μπορεί και τίποτα, μπορεί και κάτι...αντίθετο από αυτό που λέει.

Πάει λοιπόν ο DDL στο BFI και μιλά με τον (αρμόδιο) Μαρκ Κέρμοουντ σε ένα Q&A εφ' όλης της ύλης/καριέρας του ηθοποιού. Και φτάνει η συζήτηση στο «Αριστερό μου Πόδι», όπου ο ηθοποιός ερμήνευσε τον παράλυτο Ιρλανδό συγγραφέα Κρίστι Μπράουν -ο οποίος μπορούσε να ελέγξει την κίνηση μοναχά του αριστερού του ποδιού - και κατέκτησε το 1ο του Όσκαρ Α' Ανδρικού. Ο DDL είπε ότι «σίγουρα δεν θα μπορούσε να έχει κάνει αυτή την ταινία σήμερα».

«Ήταν ήδη συζητήσιμο τότε», αναφέρει παραπέποντας στην κλινική του Δουβλίνου όπου προετοιμαζόταν «μεθοδικά» για τον ρόλο και «οι ασθενείς εκεί κατέστησαν σαφές ότι δεν έπρεπε να το κάνω. Τους είπα ότι κατανοώ την θέση τους, αλλά πιστεύω είναι είναι μια σημαντική ιστορία και μπορούσα να καταφέρω να γίνει, εκείνη την εποχή. Ήταν μια σαθρή δικαιολογία για να κάνω κάτι που ήθελα να κάνω.» 

Σαθρή ή όχι ήταν μια μεγάλη ερμηνεία, που συνέβαλε κοινωνικά και εξέπεμψε καλλιτεχνικά. Η λογική της «αρμοδιότητας», μια λογική που καταργεί την έννοια της ερμηνείας στο όνομα μιας εννόησης συμπεριληπτικότητας, δεν στέκει καλλιτεχνικά, δεν στέκει αξιοκρατικά, δεν στέκει λογικά γενικώς.

Τέλος πάντων, άλλη συζήτηση, μένουμε σε τούτη, εξακολουθώντας να πανηγυρίζουμε την επανέλευση του ηθοποιού στο στερέωμα, αν και δεν μάθαμε, τουλάχιστον όχι μη έχοντας δει την κουβέντα, αν θεωρεί καλό που δεν θα μπορούσε σήμερα να ερμηνεύσει αυτόν τον ρόλο.